|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
چه می‌شد اگر لاریجان در مازندران واقع می‌شد / و دشت کره سنگ، چادر الوان به تن می‌کرد
و آن‌گاه سرچشمه‌ی رودخانه‌ی لار در این‌جا روان می‌شد / و کمند گیسوی خرمایی محبوب، سایبان من می‌شد؟
هوش مصنوعی: چی بُولارجون، مازندرون بئی بو کَرِه سنگه دشت چادرْ اَلْووُن بئی بو این جمله به این معناست که: چه خبر از مازندران، زیرا در این دشت چادر بر این سنگ‌ها برافراشته است. به طور کلی بیانگر وضعیت و زیبایی طبیعت مازندران و چادر زدن در میانه‌ی این سرزمین است.
هوش مصنوعی: این متن به نوعی به عشق و محبت اشاره دارد. می‌گوید که اگر کسی از عشق و دوستانه بودن دور شود، مثل این است که از منبعی دور افتاده است. به همین دلیل، ارتباط و نزدیکی با عزیزان و دوستان اهمیت فراوانی دارد. در واقع، عشق و دوستی به نوعی سرچشمه‌ای برای زندگی و خوشی‌ها هستند و دوری از آنها ما را از زندگی واقعی دور می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.