اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب
»
شمارهٔ ۱۱۳
من شمع زنور جانفزایش سازم
شکّر زخطاب دلربایش سازم
مستی من از شراب عشقش باشد
شاهد که خود اوست دیده جایش سازم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و زیبایی معشوق خود سخن می‌گوید. او به تصویر شمعی اشاره می‌کند که با نور جان‌افزای خود، قلب و دل را روشن می‌سازد. همچنین، محبت و عشق را به مشروب مست‌کننده‌ای تشبیه می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که خود معشوق نیز مانند ناظر و شاهدی است که در دل او جای دارد. در واقع، شاعر با بیان این احساسات عمیق، به زیبایی و تأثیر معشوقش بر زندگی‌اش اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: من با نور جانفزای او شمعی روشن می‌کنم و شکر از سخنان دل‌ربای او می‌سازم.
هوش مصنوعی: مستی من ناشی از عشق اوست، و گواه آن این است که خود او را به جای دلم قرار می‌دهم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.