اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۸۳
از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
دیدیم به چشم عقل بادست جهان
خاکش بر سر که تکیه بر باد کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تأمل در مورد زندگی و فرجام آن می‌پردازد. شاعر می‌گوید اگر کسی در آخر عمرش به یاد خود بیفتد و بخواهد خود را آباد کند، شرمنده خواهد شد. او با بینش عقلانی‌اش به این نتیجه می‌رسد که دنیا ناپایدار است و اعتماد به آن جایی ندارد، زیرا می‌تواند همانند باد زودگذر باشد. به عبارت دیگر، تکیه بر دنیا بی‌فایده است و انسان باید به حقیقت و معنای زندگی بیندیشد.
هوش مصنوعی: در اواخر عمر اگر کسی به یاد ما بیفتد، باید شرمنده باشد که زندگی‌اش را به خوبی نگذرانده و فقط بی‌دلیل به فکر آباد کردن خانه‌اش افتاده است.
هوش مصنوعی: ما با دیده عقل مشاهده کردیم که جهان، همچون خاکی است که در دست است و به راحتی می‌تواند بر سر آدمی بریزد، چون بر باد تکیه کرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
دیدیم به چشم خویش باد است جهان
خاکش بر سر که تکیه بر باد کند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.