اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۵۳
از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را
بس نادره رسمی است که در راه طلب
تا بی تو نگردی نشناسی او را
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر اشاره به اهمیت شناخت خود و نیکو بودن دارد. شاعر می‌گوید برای شناختن خوبی و نیکی، انسان باید ابتدا خود را بشناسد، زیرا نیکو بودن سزاوار شناخت خود است. او همچنین اشاره می‌کند که در مسیر طلب و جستجوی حقیقت، اگر کسی با خود آشنا نباشد، نمی‌تواند آنچه را که می‌داند بشناسد.
هوش مصنوعی: برای شناختن چیزهای خوب، لازم است خود را خوب بشناسی، چون تنها افراد خوب سزاوار چیزهای خوب هستند.
هوش مصنوعی: بسیار کم پیش می‌آید که انسان در جستجوی هدفی بتواند بدون آشنایی با تو، آن را بشناسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
دی شانه زد آن ماه خم گیسو را
بر چهره نهاد زلف عنبر بو را
پوشید بدین حیله رخ نیکو را
تا هر که نه محرم نشناسد او را
شاها ادبی کن فلک بد خو را
گر چشم رسانید رخ نیکو را
گرگوی خطا کرد به چوگانش زن
ور اسب خطا کرد به من بخش او را
از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را
بس نادره رسمی است که در راه طلب
تا بی تو نباشی نشناسی او را
من تجربه کردم صنم خوش‌خو را
سیلاب سیه تیره نکرد آنجو را
یک روز گره نبست او ابرو را
دارم بیمرگ و زندگانی او را
بر ره بگماشت دوش مه پرتو را
تا کرد ز من نهفته ماه نو را
تاکی در و بام یار گیرد بر من
یارب تو گرفتار کن این شب رو را
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.