اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۹
مشغولِ هوا تو را کجا بشناسد
خود کیست که عقل از هوا بشناسد
این کار به بازوی تنِ خاکی نیست
هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار به بحث شناخت و درک انسان از خود و جایگاهش در دنیا می‌پردازد. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که شناخت واقعی فراتر از سطح و ظواهر است و نیازمند نوری درونی (که همان عقل و درک عمیق است) می‌باشد. در واقع، شناخت واقعی خود و زندگی، خارج از توان و قدرت جسمانی است و نیاز به بصیرت و روشنایی درونی دارد.
هوش مصنوعی: هوا و شرایط بیرونی چطور می‌تواند تو را بشناسد؟ فقط کسی که در درون خود به شناختی عمیق رسیده باشد، می‌تواند به درک واقعی از خود برسد.
هوش مصنوعی: این کار به توانایی‌های انسانی محدود نیست، بلکه باید روشنایی‌ای باشد که تو را بشناسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.