اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۵۳
یا رب تو مرا به خلق محتاج مکن
عقلم به هوای طبع تاراج مکن
گر من دم معراج زنم این هوس است
از خاک در توَم تو بی تاج مکن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند درخواست می‌کند که او را به نیاز به دیگران وابسته نکند و عقل او را تحت تأثیر خواسته‌ها و خواطر دنیوی قرار ندهد. او می‌گوید حتی اگر به بالاترین مقام و معراج برسد، این خواسته‌ها و هوس‌ها تنها یک آرزو هستند. به این ترتیب، او می‌خواهد که از دنیای مادی دور باشد و به حقیقت معنوی دست یابد.
هوش مصنوعی: خدایا، من را به دیگران نیازمند نکن و نگذار که عقل و درک من تحت تأثیر خواسته‌های نفس و تمایلات دنیوی قرار گیرد.
هوش مصنوعی: اگر من بخواهم مانند ملائک بالا بروم، این تنها آرزویی است که از دنیای خاکی من ناشی می‌شود. تو که بی‌نیاز از زینت و تاج هستی، نباید به این خواسته من توجه کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.