اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۷۵ - الاسرار
روحی که منزّه است از عالم خاک
مهمان تو آمده است از عالم پاک
می ده تو به بادهٔ صبوحی مددش
زان پیش که گوید انعم الله مساک
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به حضور روحی پاک که از دنیای مادی فراتر است اشاره دارد و از مهمانی این روح در عالم پاک صحبت می‌کند. شاعر از معشوق می‌خواهد تا به این روح باده‌ای خوشمزه هدیه کند قبل از اینکه بگوید که خداوند نعمت‌هایش را ارزانی داشته است. این مضمون بیانگر اهمیت روح و ارتباط آن با عالم معنوی و همچنین جشن و شادی در زندگی است.
هوش مصنوعی: روحی که پاک و پاکیزه است و از دنیای مادی دور است، به دیدارت آمده و از دنیای نورانی و معنوی آمده است.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به بهانه نوشیدن باده صبحگاهی به یاری و حمایت از دیگران اشاره می‌کند و از خداوند می‌خواهد که نعمت‌ها و خوشحالی‌ها را به مساکین و نیازمندان عطا کند. به عبارت دیگر، او در پی جلب توجه به اهمیت لطف و رحمت الهی در زندگی افراد بی‌نوا و نیازمند است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
خلقان همه بر درگهت ای خالق پاک
هستند پی قطرهٔ آبی غمناک
سقای سحاب را بفرما از لطف
تا آب زند بر سر این مشتی خاک
ای چرخ مدور خسیس بی باک
صد پیرهن وفای من کردی چاک
آزاده هر آنچه بود کردی تو هلاک
از گردش تو کنون چه ترسست و چه باک
ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک
هرگز نبود تو را ز ناپاکان باک
ای خسرو پاک پیکر ازگوهر خاک
ای‌گوهر پاک احسن الله جزاک
کردی تو پریر آب وصل از رخ پاک
تا دی شدم از آتش هجر تو هلاک
امروز شدی ز باد سردم بی‌باک
فردا کنم از دست تو بر تارک خاک
گویند مرا که خویشتن کرد هلاک
عاشق ز هلاک خویش کی دارد باک
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.