اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۶۷ - الرّضا و التّسلیم
من خاک تو در چشم خرد می‌آرم
عذرت نه یکی نه ده که صد می‌آرم
سر خواسته‌ای به دست کس نتوان داد
می‌آیم و بر گردن خود می‌آرم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عمیق‌ترین عشق و وابستگی شاعر به محبوبش است. او از ناتوانی در بیان عشق و سرنوشت خود می‌گوید و اینکه هیچ‌کس نمی‌تواند خواسته او را برآورده کند. شاعر با تسلیم خود در برابر عشق، خاک محبوبش را به چشم خرد می‌آورد و نشان می‌دهد که عشقش فراتر از عدد و شمارش است. در نهایت، او به صورت نمادین، بار مسئولیت و عشق را بر دوش خود می‌آورد.
هوش مصنوعی: من برای تو در نیمه‌ی خرد، خاک پایت را می‌افتم و عذر تو را نه فقط یک بار یا ده بار، بلکه صد بار می‌آورم.
هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند خواسته من را به دست آورد، بنابراین خودم به سراغ آن می‌روم و مسئولیت آن را به عهده می‌گیرم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.