از شکوفه شاهدان باغ معجر بسته‌اند

نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند

نقشبندان طبیعت گوییا بر شاخ گل

نقش‌های تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند

بس که در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند

در چمن‌ها راه بر خورشید خاور بسته‌اند

لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه

بر سر بازارهایش دست‌ها بر بسته‌اند

طایران گلشن قدس از برای افتخار

حرز مدح شاه بر اطراف شهپر بسته‌اند

باز در بستان صنوبر سرفرازی می‌کند

بلبل شوریده را گل دل‌نوازی می‌کند

لالهٔ سیراب دارد جام لیکن هر زمان

همچو مستان چشم نرگس ترکتازی می‌کند

ابر سقا رنگ بستان و چمن را بین که باز

رخت‌ها چون صوفیان هردم نمازی می‌کند

می‌جهد باد صبا هر صبحدم بر بوستان

با عروسان ریاحین دست‌یازی می‌کند

سرو اگر با قد یارم لاف یاری می‌زند

نیست عیبی این حمایت از درازی می‌کند

نقشبند باغ انواع ریاحین هر زمان

از برای بزم سلطان کارسازی می‌کند

ای جهان را وارث ملک سلیمان آمده

آسمانت چون زمین در تحت فرمان آمده

هرچه مقدور قدر بد قدرتت قادر شده

هرچه دشوار قضا پیش تو آسان آمده

در ز دریا بر در جود تو زنهاری شده

گوهر از کان پیش دستت داد خواهان آمده

هرکه خاری از خلافت در دلش ره یافته

خاطرش چون طرهٔ خوبان پریشان آمده

هر خدنگی کز کمینگاه قضا بگشاد چرخ

دشمن جاه ترا بر جوشن جان آمده

حاسدت را در بت اندوه و سرسام بلا

جان سپاری حاصل اوقات هجران آمده

ای سریر سلطنت را تیغ و کلکت قهرمان

وی همان همتت را اوج کیوان آشیان

هم جناب عالیت اقبال را دارالسلام

هم حریم بارگاهت ملک را دارالامان

روز و شب بهر نثار افشان بزمت پرورد

کان جوهر در صمیم دل صدف در در دهان

وز نهیب قهرت اندر قعر دریای محیط

دایما ماهی زره پوشد کشف برگستوان

برق تیغت عکس اگر بر چرخ چارم افکند

زهرهٔ خورشید تابان آب گردد در زمان

خوانده‌ام بیتی که اینجا عرض کردن لازمست

از زبان انوری آن در سخت صاحب زمان

تا بود دور فلک پیوسته دوران تو باد

گوی گردون در خم چوگان فرمان تو باد

در شبستان جلالت چونکه افروزند شمع

جرم خور پروانهٔ شمع شبستان تو باد

کهنه پیر چرخ آنکش مایه جز یک خوشه نیست

خوشه‌چین خرمن انعام و احسان تو باد

در ازل با حضرتت اقبال پیمان بسته است

تا قیامت همچنان در عهد و پیمان تو باد

هر بلای ناگهان کز آسمان نازل شود

بر زمین یکسر نصیب خصم نادان تو باد

روح قدسی آنکه خوانندش خلایق جبرئیل

همچو من دائم دعاگوی و ثناخوان تو باد