زغن شکلی که در فصل بهاران
صفیر از بلبل خوشگو بدزدد
اگر ره یابد اندر باغ رضوان
درخت طوبی از مینو بدزدد
وگر بر زلف خوبان دست یابد
سواد از طرّه ی هندو بدزدد
سحر چون بگذرد بر طرف بستان
فریب از نرگس جادو بدزدد
زبان بلبل خوشگو ببندد
نسیم از سنبل خوشبو بدزدد
نشاید کو بصحرا راه یابد
که رنگ از لاله ی خودرو بدزدد
گرش باشد سوی جیحون گذاری
بحیله قلعه ی آمو بدزدد
گهی بینی که فرصت گوش دارد
ز پیش هر دو چشم ابرو بدزدد
اگر در بحر عمّان غرقه گردد
یقینم کز صدف لؤلؤ بدزدد
سر موئی مر او را دسترس نیست
وگر باشد ز سرها مو بدزدد
ز بی آبی بطرف جویباران
چو فرصت یابد آب از جو بدزدد
بترکستان گرش باشد گذاری
کلاه از تارک قید و بدزدد
گرم در خاطر آرد معنی بکر
نیارم گفتن آنرا کو بدزدد
عجب نبود اگر اینگونه دزدی
لقب از کنیت خواجو بدزدد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به تمثیل زغنی می‌پردازد که در بهار و هنگام شکوفایی طبیعت، از خورشید و زیبایی‌های بهاری، چیزهای زیبا و دلنشین می‌دزدد. به طور مثال، او از بلبل خوشگو، درخت طوبی، زلف زیبای معشوق، و نرگس جادو می‌دزدد. همچنین به زیبایی‌های دیگر مانند لاله، سنبل، و لؤلؤ اشاره می‌کند. شاعر از این تشبیهات، به نوعی حسرت و ناتوانی انسان در دستیابی به زیبایی‌های ابدی و جاودانگی را بیان می‌کند و به سرنوشت محتوم انسان اشاره دارد که نتواند همه چیز را به دست آورد. در نهایت، او به خود نگاهی می‌کند و می‌گوید که بعید نیست اگر او هم از نام و شهرت دیگران دزدی کند.
هوش مصنوعی: در بهار، مرغ سیاهی که به خوش‌نوایی بلبل حسادت می‌کند، نغمه‌اش را می‌رباید.
هوش مصنوعی: اگر در بهشت به درخت طوبی دسترسی پیدا کند، آن را از دنیای مینویی و پاک برباید.
هوش مصنوعی: اگر کسی به زلف زیبای معشوقان دست پیدا کند، می‌تواند با بی‌رحمی تار موی هندو را بدزدد.
هوش مصنوعی: هنگامی که صبح از راه می‌رسد، زیبایی و فریبایی نرگس موجب می‌شود که همه را تحت تاثیر قرار دهد و دلبری کند.
هوش مصنوعی: بلبل با صدای دل‌نشینش خاموش می‌شود، چرا که نسیم، عطر خوش گل سنبل را می‌برد.
هوش مصنوعی: کسی که شایستگی ندارد و به بیابان می‌رود، نباید انتظار داشته باشد که از گل لاله‌ی خودرواش چیزی برباید.
هوش مصنوعی: اگر او تصمیم بگیرد که به سمت جیحون برود، می‌تواند به طریقی قلعه‌ی آمو را برباید.
هوش مصنوعی: گاهی اوقات می‌بینی که فرصت با دقت و تأمل، از مقابل هر دو چشم، ابرو را به سرقت می‌برد.
هوش مصنوعی: اگر کسی در دریا غرق شود، مطمئن هستم که از صدف مروارید خواهد دزدید.
هوش مصنوعی: به طوری که دسترسی به چیزهای بسیار جزئی و کوچکی مانند سر مویی ممکن نیست و اگر این امکان وجود داشت، او می‌توانست چیزهای بزرگ‌تری را که از آن هم مهم‌ترند، غصب کند.
هوش مصنوعی: وقتی که بی‌آبی پیش آید و فرصتی دست دهد، آب از جویباران به سمت دیگر می‌رود و از آنها می‌دزدد.
هوش مصنوعی: اگر به بترکستان برود، حتی اگر کلاهی را از سرش بردارند و قید و بندهایی را بگسلند، باز هم ممکن است دزدیده شود.
هوش مصنوعی: اگر معنای ناب و اصیل در ذهنت بیفتد، نیازی به گفتن آن ندارم، چون کسی پیدا می‌شود که آن را برباید.
هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر کسی لقب دزدی را از نامِ خواجو بگیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.