حرف آخر قافیه

سوگنامه: باد صبا درآمد، فردوس گشت صحرا - آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا

موی سپید و روی سیاه ...: چون سر من سپید دید بتم - گفت تشبیه شیب و سخت عجب

به شاهراه نیاز: به شاهراه نیاز اندرون سفر مسگال - که مرد کوفته گردد بدان ره اندر سخت

دشمنی مذهبی: هیچ نپذیری چون ز آل نبی باشد مرد - زود بخروشی و گویی نه صواب است ، خطاست

به نوبهار ...: به نوبهار جهان تازه گشت و خرم گشت - درخت سبز علم گشت و خاک معلم گشت

جنازه دوست: جنازه تو ندانم کدام حادثه بود - که دیده ها همه مصقول کرد و رخ مجروح

نرگس: نرگس نگر، چگونه همی عاشقی کند - بر چشمکان آن صنم خلخی‌نژاد

مرگ امیر: آن کس که بر امیر در مرگ باز کرد - بر خویشتن نگر نتواند فراز کرد

سرخ رویی و زرد رویی: نورد بودم ، تا ورد من مورد بود - برای ورد مرا ترک من همی پرورد

مردم و زمانه: نانوردیم و خوار و این نه شگفت - که بر ورد، خار نیست نورد

زلف معشوق: کمند زلف را ماند چو برهم بافتن گیرد - سپاه زنگ را ماند چو بر هم تاختن گیرد

شعر و غزل: ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی - هرگز نکنی سیر دل از تنبل و ترفند

آن خوشه های رز ...: آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه - گویی همی شبه به زمرد در اوژنند

دولت سامانیان و بلعمیان: به وقت دولت سامانیان و بلعمیان - چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود

صبح و نبید: صبح آمد و علامت مصقول بر کشید - وز آسمان شمامه کافور بر دمید

شنبلید ، در میان خوید: بگشای چشم و ژرف نگه کن به شنبلید - تابان به سان گوهر، اندر میان خوید

گازر: کوی و جوی از تو کوثر و فردوس - دل و جامه ز تو سیاه و سپید

دیده و اشک: دو دیده من و از دیده اشک دیده من - میان دیده و مژگان ستاره‌وار پدید

بهار: زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید - باد به گل بر بزید گل به گل اندر غژید

خضاب شاعر: از خضاب من و از موی سیه کردن من - گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!

نیلوفر کبود: نیلوفر کبود نگه کن میان آب - چون تیغ آب‌داده و یاقوت آبدار

خواری مرده: دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا - دانم که مرده بر دل میراثخوار، خوار

نقش دوست: میانه دل من صورت تو بیخ زده‌ست - چو مهر کش نتوان باز کندن از دیوار

مدح حضرت علی (ع): مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر - بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

اعضای معشوق: قامت چون سرو روانش نگر - آخته، آن موی میانش نگر

کتان و ماه: تا تو آن خیش ببستی به سر اندر، پسرا - بر دلم گشت فزون از عدد ریشه‌ش ریش

برف پیری: بنفشه‌زار بپوشید روزگار به برف - درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف

پیری: پیری مرا به زرگری افگند، ای شگفت - بی گاه و دود، زردم و همواره سرف سرف

طلب جام: ای خواجه مبارک بر بندگان شفیق - فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق *(منتسب به چند نفر)

پنجاه سالگی شاعر: به سیصد و چهل یک رسید نوبت سال - چهارشنبه و سه روز باقی از شوال

شکفتن لاله و قدح: شکفت لاله، تو زیغال بشکفان که همی - ز پیش لاله به کف بر نهاده به زیغال

درد پیری: از عمر نمانده‌ست بر من مگر آمرغ - در کیسه نمانده‌ست بر من مگر آخال

ای گلفروش ...: گل نعمتی‌ست هدیه فرستاده از بهشت - مردم کریم‌تر شود اندر نعیم گل

مرغک سرود سرای: سرودگوی شد آن مرغک سرودسرای - چو عاشقی که به معشوق خود دهد پیغام

پیری و پشیمانی: جوانی رفت و پنداری بخواهد کرد بدرودم - بخواهم سوختن دانم که هم اینجا بپرهودم

در نقاشی و شاعری ...: هر چند در صناعت نقش و علوم شعر - جز مر تو را روا نبود سرفراشتن

آبی ...: آبی، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت - از شاخ، همچو چوک بیاویخت خویشتن

به سفلگان: عصیب و گرده برون کن، وزو زونج نورد - جگر بیاژن و آگنج ازو بسامان کن

فضل امیرالمؤمنین: فهم کن گر مؤمنی فضل امیرالمؤمنین - فضل حیدر ، شیر یزدان ، مرتضای پاکدین

نوروز: نوروز و جهان چون بت نو آیین - از لاله ، همه کوه بسته آذین

غزل: ای ز عکس رخ تو ، آینه ماه - شاه حسنی و ، عاشقانت سپاه

دستش از پرده برون آمد ...: دستش از پرده برون آمد چون عاج سپید - گفتی از میغ همی تیغ زند زهره و ماه

مخلوق پرستی و توبه از می: ای آنکه تو را پیشه پرستیدن مخلوق - چون خویشتنی را چه بری پیش پرسته ؟

قطره باران: بر پیلگوش قطره باران نگاه کن - چون اشک چشم عاشق گریان همی شده

عبرت: ای برکشیده منظره و کاخ تا سهیل - برده به برج گاو سر برج و کنگره

برگشت چرخ ...: برگشت چرخ با من بیچاره - و آهنگ جنگ دارد و پتیاره

جامه و کفن: ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله - خشنود بندگان و خداوند با گله

آسیای زمانه: آس شدم زیر آسیای زمانه - نیسته خواهم شدن همی به کرانه

حکمت: چرا این مردم دانا و زیرکسار و فرزانه - زیانشان مور را باشد دو درشان هست یک خانه

عزت نفس: به خدایی که آفرین کرده ست - زیرکان را به خویشتن داری

ای طبع سازوار ...: ای طبع سازوار ، چه کردم تو را ، چه بود - با من همی نسازی و دایم همی ژکی

وصف شراب: از او بوی دزدیده کافور و عنبر - وز او گونه برده عقیق یمانی

می و ماه و مریخ: به جام اندر تو پنداری روان است - و لیکن گر روان دانی روانی

بخشندگی ممدوح: کفت گویی که کان گوهرستی - کزو دایم کنی گوهر فشانی

تف و تاب: از بهر که بایدت بدین سان شبگیر - وز بهر چه بایدت بدینسان تف و تاب ؟