|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به تشبیه احساسات و عشق خود به پرنده‌ای در قفس می‌پردازد. او می‌گوید که در ابتدا روند درد و رنج را تجربه می‌کنیم و سپس به عشق و شعله‌های درون خود می‌رسیم. فضای دل او پر از خاموشی است که به نوعی حبس نفس او را نشان می‌دهد. این عشق در دل او نهفته است و او سعی می‌کند رازهای درونی‌اش را پنهان بگذارد. شاعر در نهایت به زندگی‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که نور و روشنایی وجودش به وجود مرتضی علی وابسته است.
هوش مصنوعی: ما ابتدا قفس را از چوب می‌سازیم و سپس مرغ شعله‌ور را در آن قرار می‌دهیم.
هوش مصنوعی: دلمان جایی آرام و دلپذیر است که در آن سکوت به دست می‌آوریم و نفس‌کشیدن را از محدودیت‌هایمان تجربه می‌کنیم.
هوش مصنوعی: در دل ما جایی برای عشق وجود دارد که زخمی از آن برجا مانده است و ما رازهای محبت را به گونه‌ای که دیگران نمی‌بینند، به خاکستر تبدیل می‌کنیم.
هوش مصنوعی: زندگی ما به بستر وجود حضرت علی وابسته است و روشنی و هدایت ما از نفس او نشأت می‌گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.