ای که فرو رفته به بحر تمنی

گاه به صورت چمی و گاه به معنی

بشکن و بفکن هرآنچه اسفل و اعلی

خواهی اگر رستگی به نشئهٔ اخری

احمد و حیدر که یک وجود و دو اسمند

کشور ایجاد را قویم طلسمند

گرچه ز صلب و رحم عیان به دو قسمند

لیک یکی روح رفته در به دو جسمند

شیر خدا آفتاب برج میامن

باب حکم پرده‌دار واجب و ممکن

مخزن اسرار هرچه ساری و ساکن

عرصه لاهوت راست ماه مهیمن

عقل برِ ذاتش از کبر به تصبّی

عرش برِ قدرش از عظم به تأبّی

نوح به نزد مقام او متنبّی

جان نبی را تنش به هینه مربی

فرّش در لامکان فراشته اورنگ

بَأسش قاروره قضا زده بر سنگ

ملک ورا جبرئیل مرغ شباهنگ

پای تصور به کوی شوکت او لنگ

بود و نبود اسمی از تکوُن آدم

آدم تنها نه بلکه خلقت عالم

هستی او سکه زد به نقد پر و کم

چرخ بر کاخ او بنائی مبهم

ای که ز گردون چو شد مقام به خاکت

خلق نشاندند جنب ابن صهاکت

کیست که بیند رسل گریبان چاکت

ایزد ننموده جز به پیکر پاکت

عقبی بی روی تو به ذلت دنیا

دنیا به آرای تو به عزت عقبی

حکم تو صورت جدا کند ز هیولی

با تو زمین نجف ز گردون اعلی

هم ازل از مهر تو به اخذ مطالع

هم ابد از قهر تو به کسب مقاطع

از تو قلم زد به لوح نقش وقایع

امر شریعت بدون سعی تو ضایع

کشور توحید شد ز قلب تو محدود

باره دین گشت ز اهتمام تو مشدود

بزم توصد پرده به ز جنت موعود

قوت ایزد ز بازوان تو مشهود

ای حرم کعبه‌ات ز حلقه به گوشان

وی دل دانای تو زبان خموشان

با تو که گفت از حسین چشم بپوشان

خاصه در آندم که اهل بیت خروشان

گفتند این طفل کو چو بحر بجوشد

نیست چو ما کز عطش به صبر بکوشد

اشک به پا شد چنان که خاک بپوشد

رخ بخراشد چنانکه جان بخروشد

هی به فغان خود ز گاهواره پراند

مادر او هم زبان طفل نداند

نه بودش شیر تا به لب برساند

نه بودش آب تا به رخ بفشاند

گاهی ناخن زند به سینه مادر

گاهی بیجان شود به دامن خواهر

باری از ما گذشته چاره اصغر

یا بنشانش شرار آه چو آذر

شه ز حرم خانه‌اش ربود و روان شد

پیر خرد همعنان بخت جوان شد

زین پدر وزن پسر به لرزه جهان شد

آمد و آورد هر طرف نگران شد

گفت که ای قوم روح پیکرم اینست

ثانی حیدر علی اصغرم اینست

آن همه اصغر بدند اکبرم اینست

حجه کبرای روز محشرم اینست

او که بدین کودکی گناه ندارد

یا که سر رزم این سپاه ندارد

بلکه بس افسرده است آه ندارد

جای دهید آنکه را پناه ندارد

ناکه از آنقوم از سعادت محروم

حرمله‌اش تیر کینه راند به حلقوم

حلق ورا خست و جست بر شه مظلوم

وز شه مظلوم آن سه شعبه مسموم

طفلی کز تشنگی به غم شده مدغم

جست و برآورد دست و خست رخ از غم

گردن و سر گاه راست کرد و گهی خم

شه ز گلویش کشید تیر و همان دم

شاها جیحون کهینه چامه نگارم

کز فر تو مهر گشته حاجب بارم

ده به امم اجر هرچه مدح تو آرم

من به جنان و جحیم کار ندارم