سپند آتش خویشم، کسی دوا چه کند؟
به بی قراری من صبر بی نوا چه کند؟
حزین سوخته دل، می دهد به حسرت جان
زمانه عهد شکن، یار بی وفا چه کند؟
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
سپند آتش خویشم، کسی دوا چه کند؟
به بی قراری من صبر بی نوا چه کند؟
حزین سوخته دل، می دهد به حسرت جان
زمانه عهد شکن، یار بی وفا چه کند؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این چهار خط شعر بیانگر درد و رنج عاشقانه‌ای است. شاعر از سوز و آتشی در دلش سخن می‌گوید که هیچ کس نمی‌تواند آن را درمان کند. او از بی‌قراری و صبر ناتوانش می‌نالد و به حسرت جانش اشاره می‌کند. در نهایت، به بی‌وفایی و شکستن عهد از سوی محبوبه‌اش نیز اشاره می‌کند و می‌پرسد که در برابر این همه سختی و ناامیدی، زمانه چه کاری می‌تواند انجام دهد.
هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به درد و عذاب من کمک کند، زیرا آتش درون من خاموش نشدنی است و بی قراری و ناآرامی‌ام به حدی است که هیچ دارویی برای همدردی و آرام کردن من وجود ندارد.
هوش مصنوعی: حزین که دلش سوخته، با حسرت جانش را به زمانه‌ای می‌دهد که به عهد و پیمان خود وفا نکرده و از این همه بی‌وفایی یار خود چه کار می‌تواند بکند؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.