جاوید مدرس اول رافض
شاعر
جاوید مدرس اول رافض در ۲۲ روز قبل، یکشنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۵۹ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۳۷ - حکایت مارگیر کی اژدهای فسرده را مرده پنداشت در ریسمانهاش پیچید و آورد به بغداد:
*شناخت،و شناخت شناسی*
هستی و وجود، فرآیندیست حاصل از مثلث ( ماده ،انرژی،شعور،)
این مثلث ماحصل شناخت و معرفت وعلم انسان با بکار گیری شعور و آگاهی از هستی است چرا که خود محاط در آنست ودر صدد محیط قرار گرفتن بر آن میباشد.
بنابراین در راستای بیان این حقیقت تنها علم و آگاهی بروز میتواند ملاک و بیانگر باشد.
سوق و سمت دادن به شناخت و شناخت شناسی،یا عرفان .بغیر از این نا آگانه و بلکه احمقانه و دور از شعور به نظر میرسد.شناخت علمی بغیر از علم بروز قابل اتصال به هیچ پدیدای نمیتواند باشد. نه دین ،نه به فلسفه ،و و و
هرچند پیشینیان ومتفکران و سالکان راه شناخت مثل سنائی عطار و مولانا
بالاجبار زیر سیطره دینمداران و جو حاکم نظریه پردازی در زمینه های شناخت شناسی را میبایست انجام میدادند و با اجتناب از مُهر تکفیر نخوردن رنگ ولعاب مذهبی و دینی به آن میدادند. و نظریه ها وحرف خود را در مورد شناخت انسان و هستی و وجود میزدند.
حافظ گوید:
خرقه پوشی من از غایت دینداری نیست
پرده ای بر سر صد عیب نهان میپوشم
سخنان این بزرگان در زمینه شناخت هستی علی الخصوص انسان همیشه شایان توجه است چرا آشنا و مسلط بر زیر و بم روان آدمی بوده اند.
این خصوصیات روانشناختی ،ذاتی و هم اکتسابی انسان در هر برهه از تاریخ بشریت، بیشتر همسان و بی تغییر بوده است.و نظریه این عارفان بزرگ در هر برهه ای مصداق پیدا میکند.چون درد بشریت در مسائل رفتاری و عادات و خو ،و روانشناختی اغلب مشترک و لایتغیر میباشد.
در شناخت شناسی مرموز ترین ناشناخته ها روان آدمیست چنانکه گویا کل هستی بوته آزمایشگاهیست
برای شناخت همین پدیده مرموز.!!!
این موجود هنوز خود در شناخت خویشتن در مانده و عاجز مینماید.
ج.م.رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۲۲ روز قبل، یکشنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۵۹ در پاسخ به ف-ش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۳۷ - حکایت مارگیر کی اژدهای فسرده را مرده پنداشت در ریسمانهاش پیچید و آورد به بغداد:
*شناخت،و شناخت شناسی*
هستی و وجود، فرآیندیست حاصل از مثلث ( ماده ،انرژی،شعور،)
این مثلث ماحصل شناخت و معرفت وعلم انسان با بکار گیری شعور و آگاهی از هستی است چرا که خود محاط در آنست ودر صدد محیط قرار گرفتن بر آن میباشد.
بنابراین در راستای بیان این حقیقت تنها علم و آگاهی بروز میتواند ملاک و بیانگر باشد.
سوق و سمت دادن به شناخت و شناخت شناسی،یا عرفان .بغیر از این نا آگانه و بلکه احمقانه و دور از شعور به نظر میرسد.شناخت علمی بغیر از علم بروز قابل اتصال به هیچ پدیدای نمیتواند باشد. نه دین ،نه به فلسفه ،و و و
هرچند پیشینیان ومتفکران و سالکان راه شناخت مثل سنائی عطار و مولانا
بالاجبار زیر سیطره دینمداران و جو حاکم نظریه پردازی در زمینه های شناخت شناسی را میبایست انجام میدادند و با اجتناب از مُهر تکفیر نخوردن رنگ ولعاب مذهبی و دینی به آن میدادند. و نظریه ها وحرف خود را در مورد شناخت انسان و هستی و وجود میزدند.
حافظ گوید:
خرقه پوشی من از غایت دینداری نیست
پرده ای بر سر صد عیب نهان میپوشم
سخنان این بزرگان در زمینه شناخت هستی علی الخصوص انسان همیشه شایان توجه است چرا آشنا و مسلط بر زیر و بم روان آدمی بوده اند.
این خصوصیات روانشناختی ،ذاتی و هم اکتسابی انسان در هر برهه از تاریخ بشریت، بیشتر همسان و بی تغییر بوده است.و نظریه این عارفان بزرگ در هر برهه ای مصداق پیدا میکند.چون درد بشریت در مسائل رفتاری و عادات و خو ،و روانشناختی اغلب مشترک و لایتغیر میباشد.
در شناخت شناسی مرموز ترین ناشناخته ها روان آدمیست چنانکه گویا کل هستی بوته آزمایشگاهیست
برای شناخت همین پدیده مرموز.!!!
این موجود هنوز خود در شناخت خویشتن در مانده و عاجز مینماید.
ج.م.رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۳۰ روز قبل، یکشنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۰۷:۴۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۶:
*حافظ و عرصه ی شطرنج*
*مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است*
*هزار تعبیه در حکم پادشاه انگیز************************
در این غزل از روی نا آگاهی و عدم سواد شطرنج
اکثر نساخان و حافظ پژوهان این بیت حافظ را هضم نکرده منسوب به وی دانسته و رد کرده اند و آنرا جزو ابیات حافظ ندانسته اند و حذف کرده اند.
حافظ مسلط به فنون متفرقه اینجا هم رندی و دانش خود را اینگونه نشان داده است
*مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است*
* هزار تعبیه در حکم پادشاه انگیز*
(پادِ شه انگیز)
در باب معنی این بیت حافظ،کلماتی که ناظر بر ارتباط به اصطلاحات فن شطرنج است،عبارت است از:ضرب،تعبیه،حکم، پادشاه انگیز.برای کلمه ی«ضرب»معانی متعددی در کتاب لغت قید شده است و یکی از آن معانی که به بازی نرد و شطرنج مربوط میشود،«نوبت حرکت دادن مهره»است.«تعبیه»در لغتنامه ی دهخدا به معنی آرایش جنگی،حیله ی جنگی،پنهان داشتن چیزی و...ثبت شده و در کتابهای شطرنج این اصطلاح به معنی طرح و نقشه برای حرکت مهره به کار رفته است.«حکم»در لغتنامه ی دهخدا امر کردن،فرمان دادن،دلیل،سبب،علت،مقتضا و...معنی شده است.«شاه انگیز»در لغتنامه ی دهخدا در مدخل کلمه ی مخفف آن«شه انگیز»درج شده است،با این توضیح که: «شه انگیز،شاهانگیز بیرون راندن شاه است به وسیله ی رخ یا پیل یا مهرهی دیگر»که به اصطلاح امروزی«کیش»میگویند.
به شطرنج خلاف این نطع خونریز به هر خانه که شد دادش شه انگیز
نظامی
گرهی که در این بیت وجود دارد و تا آن گره گشوده نشود، معنی بیت روشن نمیشود؛ذکر کلمه ی«پادشاه»در ترکیب «پادشاه انگیز»است به جای اصطلاح معهود«شاه انگیز».بسیاری از کلمات در کاربرد زبان فارسی مترادفهایی دارد که برحسب موقعیت و شرایط خاص از آن استفاده میشود؛مثلا در برابر کلمه ی«شاه»خواه در شعر یا در نوشته های عادی کلماتی مانند: «پادشاه،ملک،سلطان،خاقان و...»به کار رفته است.در بازی شطرنج،هر مهره نامی دارد؛برای«پیاده»در نوشته های قدیم و در شعر فارسی،کلمه ی«بیدق»هم ذکر شده است:
تا چه بازی رخ نماید،بیدقی خواهیم راند عرصهی شطرنج رندان را مجالِ شاه نیست
(مجال شاه هم رفتن شاه به قلعه است)قلعه اصطلاحا قلعه زدن
«خیل»را«پیل»هم میگویند.امّا دو کلمه ی«وزیر»و «شاه»همیشه به همان یک صورت معیّن گفته میشود.همانطور که مهره ی«وزیر»شطرنج را هیچ شطرنجباز«صدر اعظم» نمینامد،به مهره ی «شاه»هم«پادشاه»نمیگویند.این که کلمه ی «شاه»به صورت«پادشاه»در این بیت آمده،از جمله ی مضایق وزن شعر نیست و نباید تصور شود که برای پر کردن خلأیی در وزن شعر یک کلمه ی زاید در این بیت اضافه شده و موجب اعتلای عنوان«شاه»شطرنج به«پادشاه»گردیده است.
تصور بنده این است که کلمه ی«پاد»بدون این که پیشوندی برای کلمه ی«شاه»تلقی شود،به صورت یک کلمه ی مستقل در معنی خاص خود به کار رفته است.«پاد»یعنی ضد،مخالف و دافع. این که«پادزهر»را ضدّ زهر معنی میکنند،در واقع منظور«دافع» زهر است.
پیام شعر حافظ این است که نباید حریف را خوار شمرد،کسانی که آشنا به فن شطرنج هستن با این جریان که ذکر میشود،بارها برخورد کرده اند.دو نفر روبه روی هم نشسته اند و صفحه ی شطرنج را پیش رو دارند،یکی از دو بازیکن که پیش افتاده است،دو سه بار متوالی مهره ی شاه حریف را در خطر کیش قرار میدهد و از این بابت به بازی خود غرّه میشود،امّا هربار که حریف در مقابل کیش دفاع میکند،نقشه یی هم طرحریزی میکند،(در تعبیه ی شه انگیزلغتنامه دهخدا
شه انگیز. [ ش َه ْ اَ ] (نف مرکب ) شاه انگیز. انگیزنده ٔ شاه . || (اِمص مرکب ) بیرون راندن شاه است بوسیله ٔ رخ یا پیل یا مهره ٔ دیگر که به اصطلاح امروزی «کیش » میگویند. (خسرو و شیرین نظامی چ وحید ص 114) :
به شطرنج خلاف این نطع خونریز
به هر خانه که شد دادش شه انگیز.
نظامی .
)و هنگامی که بازیکن مغرور و غافل از نقشه و تعبیهی به ظاهر دفاعی حریف،یک مهره را جابه جا میکند تا بتواند نقشهی نهایی کیش و مات را عملی سازد،درست در همین موقع حریفی که درمانده به نظر میرسید،از فرصت استفاده کرده،مهرهیی را به جلو میآورد و میگوید:کیش و مات!با این توضیح بنده این بیت را اینطور میخوانم:
مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است هزار تعبیه در حُکمَ پادِ شاه انگیز
پیام بیت این نیست که شاعر به بازیکنی که از بابت جلو افتادن در بازی مغرور شده است،بگوید به این دلیل مغرور مباش که هزار طرح و نقشه در حکم بازی خودت که کیش میدهی وجود دارد، بلکه هشدار برای مغرور نشدن،وقتی سودمند است که گفته شود: حواست را جمع کن که هزار طرح و نقشه در حرکات دفاعی حریف (یعنی در پادِ شاهانگیز)نهفته است که ممکن است تو را غافلگیر سازد.
ج.م.رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۳۰ روز قبل، یکشنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۰۷:۳۸ در پاسخ به مهرداد دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۶:
*حافظ و عرصه ی شطرنج*
*مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است*
*هزار تعبیه در حکم پادشاه انگیز************************
در این غزل از روی نا آگاهی و عدم سواد شطرنج
اکثر نساخان و حافظ پژوهان این بیت حافظ را هضم نکرده منسوب به وی دانسته و رد کرده اند و آنرا جزو ابیات حافظ ندانسته اند و حذف کرده اند.
حافظ مسلط به فنون متفرقه اینجا هم رندی و دانش خود را اینگونه نشان داده است
*مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است*
* هزار تعبیه در حکم پادشاه انگیز*
(پادِ شه انگیز)
در باب معنی این بیت حافظ،کلماتی که ناظر بر ارتباط به اصطلاحات فن شطرنج است،عبارت است از:ضرب،تعبیه،حکم، پادشاه انگیز.برای کلمه ی«ضرب»معانی متعددی در کتاب لغت قید شده است و یکی از آن معانی که به بازی نرد و شطرنج مربوط میشود،«نوبت حرکت دادن مهره»است.«تعبیه»در لغتنامه ی دهخدا به معنی آرایش جنگی،حیله ی جنگی،پنهان داشتن چیزی و...ثبت شده و در کتابهای شطرنج این اصطلاح به معنی طرح و نقشه برای حرکت مهره به کار رفته است.«حکم»در لغتنامه ی دهخدا امر کردن،فرمان دادن،دلیل،سبب،علت،مقتضا و...معنی شده است.«شاه انگیز»در لغتنامه ی دهخدا در مدخل کلمه ی مخفف آن«شه انگیز»درج شده است،با این توضیح که: «شه انگیز،شاهانگیز بیرون راندن شاه است به وسیله ی رخ یا پیل یا مهرهی دیگر»که به اصطلاح امروزی«کیش»میگویند.
به شطرنج خلاف این نطع خونریز به هر خانه که شد دادش شه انگیز
نظامی
گرهی که در این بیت وجود دارد و تا آن گره گشوده نشود، معنی بیت روشن نمیشود؛ذکر کلمه ی«پادشاه»در ترکیب «پادشاه انگیز»است به جای اصطلاح معهود«شاه انگیز».بسیاری از کلمات در کاربرد زبان فارسی مترادفهایی دارد که برحسب موقعیت و شرایط خاص از آن استفاده میشود؛مثلا در برابر کلمه ی«شاه»خواه در شعر یا در نوشته های عادی کلماتی مانند: «پادشاه،ملک،سلطان،خاقان و...»به کار رفته است.در بازی شطرنج،هر مهره نامی دارد؛برای«پیاده»در نوشته های قدیم و در شعر فارسی،کلمه ی«بیدق»هم ذکر شده است:
تا چه بازی رخ نماید،بیدقی خواهیم راند عرصهی شطرنج رندان را مجالِ شاه نیست
(مجال شاه هم رفتن شاه به قلعه است)قلعه اصطلاحا قلعه زدن
«خیل»را«پیل»هم میگویند.امّا دو کلمه ی«وزیر»و «شاه»همیشه به همان یک صورت معیّن گفته میشود.همانطور که مهره ی«وزیر»شطرنج را هیچ شطرنجباز«صدر اعظم» نمینامد،به مهره ی «شاه»هم«پادشاه»نمیگویند.این که کلمه ی «شاه»به صورت«پادشاه»در این بیت آمده،از جمله ی مضایق وزن شعر نیست و نباید تصور شود که برای پر کردن خلأیی در وزن شعر یک کلمه ی زاید در این بیت اضافه شده و موجب اعتلای عنوان«شاه»شطرنج به«پادشاه»گردیده است.
تصور بنده این است که کلمه ی«پاد»بدون این که پیشوندی برای کلمه ی«شاه»تلقی شود،به صورت یک کلمه ی مستقل در معنی خاص خود به کار رفته است.«پاد»یعنی ضد،مخالف و دافع. این که«پادزهر»را ضدّ زهر معنی میکنند،در واقع منظور«دافع» زهر است.
پیام شعر حافظ این است که نباید حریف را خوار شمرد،کسانی که آشنا به فن شطرنج هستن با این جریان که ذکر میشود،بارها برخورد کرده اند.دو نفر روبه روی هم نشسته اند و صفحه ی شطرنج را پیش رو دارند،یکی از دو بازیکن که پیش افتاده است،دو سه بار متوالی مهره ی شاه حریف را در خطر کیش قرار میدهد و از این بابت به بازی خود غرّه میشود،امّا هربار که حریف در مقابل کیش دفاع میکند،نقشه یی هم طرحریزی میکند،(در تعبیه ی شه انگیزلغتنامه دهخدا
شه انگیز. [ ش َه ْ اَ ] (نف مرکب ) شاه انگیز. انگیزنده ٔ شاه . || (اِمص مرکب ) بیرون راندن شاه است بوسیله ٔ رخ یا پیل یا مهره ٔ دیگر که به اصطلاح امروزی «کیش » میگویند. (خسرو و شیرین نظامی چ وحید ص 114) :
به شطرنج خلاف این نطع خونریز
به هر خانه که شد دادش شه انگیز.
نظامی .
)و هنگامی که بازیکن مغرور و غافل از نقشه و تعبیهی به ظاهر دفاعی حریف،یک مهره را جابه جا میکند تا بتواند نقشهی نهایی کیش و مات را عملی سازد،درست در همین موقع حریفی که درمانده به نظر میرسید،از فرصت استفاده کرده،مهرهیی را به جلو میآورد و میگوید:کیش و مات!با این توضیح بنده این بیت را اینطور میخوانم:
مباش غرّه به بازیّ خود که در ضرب است هزار تعبیه در حُکمَ پادِ شاه انگیز
پیام بیت این نیست که شاعر به بازیکنی که از بابت جلو افتادن در بازی مغرور شده است،بگوید به این دلیل مغرور مباش که هزار طرح و نقشه در حکم بازی خودت که کیش میدهی وجود دارد، بلکه هشدار برای مغرور نشدن،وقتی سودمند است که گفته شود: حواست را جمع کن که هزار طرح و نقشه در حرکات دفاعی حریف (یعنی در پادِ شاهانگیز)نهفته است که ممکن است تو را غافلگیر سازد.
ج.م.رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۱ ماه قبل، سهشنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۴۳ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱ - سرآغاز:
بشنو*
در فعل امر بشنو تنها حس شنوائی نیست که مخاطب است .مخاطب جمله جان آدمی است
داستان ذوق امر و چاشنیش
*بشنو* اکنون در بیان معنویش
.....
جمله باید گوش بود و هوشاز قفل و زنجیر نهان هین گوش ها را برگشا
کی برگشایی گوش را کو گوش مر مدهوش را
۱-تا نشنوی
۲-یاد نخواهی گرفت
۳ اولین یادگیری شنیداری زبان است
کودک با گوش دادن زبان مادری را نخست یاد میگیرد.
بهر طفل نو پدر تیتی کند
گرچه عقلش هندسهٔ گیتی کند
طفل گیرد صوت و گفتار از برون
تا که نطق آموزد از اهل فنون
........
محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
.......
در نی نامه *نی* نماد راهبر است راهبری نسبتا کامل و آزموده بعبارتی خود مولانا
و مرادش شمس است.
که حقیقت وجود و هستی را و رمز رازهای انسان ها و روان آدمی را همچون طبیبی حاذق میدانند.
.......
سالک باید مطیع راهبرش باشد جمله تن گوش باشد تا از *نی* وجود مراد بیاموزد.
گفت هان ای سخرگان گفت و گو
وعظ و گفتار زبان و گوش جو
پنبه اندر گوش حس دون کنید
بند حس از چشم خود بیرون کنید
پنبه این گوش دل گوش سرست
تا نگردد این کر آن باطن کرست
بی حس و بی گوش و بی فکرت شوید
تا خطاب ارجعی را بشنوید ...گوش سر کافی نیست گوش باطن باید شنوا و فعال باشد.تا ندای حق و باطل را دریابد.
القصه بلانسبت
این سخن پایان ندارد هوشدار
هوش سوی قصهٔ خرگوش دار
گوش خر بفروش و دیگر گوش خر
کین سخن را در نیابد گوش خر
*********
.........
بشنو هائی که در سرا تاسر مثنوی معنوی طنین انداز هستند.
....................
*بشنو* این نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند ...*بشنو* از اخبار آن صدر الصدور
لا صلوة تم الا بالحضور ...*بشنو* این پند از حکیم غزنوی
تا بیابی در تن کهنه نوی*بشنو* اکنون اصل انکار از چه خاست
زانک کل را گونه گونه جزوهاست ...*بشنو* الفاظ حکیم پرده ای
سر همانجا نه که باده خورده ای ...*بشنو* اکنون صورت افسانه را
لیک هین از که جداکن دانه را*بشنو* این قصه پی تهدید را
تا بدانی آفت تقلید را*بشنو* این اشکال و شبهت را جواب
گوش نِه تو ای طلب کار صواب*بشنو* از فوق فلک بانگ سماع
چرخ را در زیر پا آر ای شجاع*بشنو* این تسبیحهای ماهیان
گر فراموشت شد آن تسبیح جانماجرای شمع با پروانه تو
*بشنو* و معنی گزین ز افسانه توهست بی حزمی پشیمانی یقین
*بشنو* این افسانه را در شرح این*بشنو* اکنون قصه آن ره روان
که ندارند اعتراضی در جهان ...
*بشنو* اکنون قصه آن بانگ سخت
که نرفت از جا بدان آن نیکبخت ...*بشنو* اکنون این دهل چون بانگ زد
دیگ دولتبا چگونه می پزدکیمیاسازان گردون را ببین
*بشنو* از میناگران هر دم طنین*بشنو* از عقل خود ای انباردار
گندم خود را به ارض الله سپار ...*بشنو* اکنون ماجرای خاک را
که چه می گوید فسون محراک را ...داستان ذوق امر و چاشنیش
*بشنو* اکنون در بیان معنویشچون شنیدی بعضی اوصاف بلال
*بشنو* اکنون قصه ضعف هلالپس وزیرش گفت ای حق را سُتن
*بشنو* از بنده کمینه یک سُخن*بشنو* این زاری یوسف در عثار
یا بر آن یعقوب بی دل رحم آر ...هر دمی زین آینه پنجاه عرس
*بشنو* آیینه ولی شرحش مپرس*بشنو* اکنون داد مهمان جدید
من همی دیدم که او خواهد رسید ...تهیه تدوین
جاوید مدرس . رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۱ ماه قبل، سهشنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۴۱ در پاسخ به ناشناس دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱ - سرآغاز:
بشنو*
در فعل امر بشنو تنها حس شنوائی نیست که مخاطب است .
داستان ذوق امر و چاشنیش
*بشنو* اکنون در بیان معنویش
.....
جمله باید گوش بود و هوشاز قفل و زنجیر نهان هین گوش ها را برگشا
کی برگشایی گوش را کو گوش مر مدهوش را
۱-تا نشنوی
۲-یاد نخواهی گرفت
۳ اولین یادگیری شنیداری زبان است
کودک با گوش دادن زبان مادری را نخست یاد میگیرد.
بهر طفل نو پدر تیتی کند
گرچه عقلش هندسهٔ گیتی کند
طفل گیرد صوت و گفتار از برون
تا که نطق آموزد از اهل فنون
........
محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
.......
در نی نامه *نی* نماد راهبر است راهبری نسبتا کامل و آزموده بعبارتی خود مولانا
و مرادش شمس است.
که حقیقت وجود و هستی را و رمز رازهای انسان ها و روان آدمی را همچون طبیبی حاذق میدانند.
.......
سالک باید مطیع راهبرش باشد جمله تن گوش باشد تا از *نی* وجود مراد بیاموزد.
گفت هان ای سخرگان گفت و گو
وعظ و گفتار زبان و گوش جو
پنبه اندر گوش حس دون کنید
بند حس از چشم خود بیرون کنید
پنبه این گوش دل گوش سرست
تا نگردد این کر آن باطن کرست
بی حس و بی گوش و بی فکرت شوید
تا خطاب ارجعی را بشنوید ...گوش سر کافی نیست گوش باطن باید شنوا و فعال باشد.تا ندای حق و باطل را دریابد.
القصه بلانسبت
این سخن پایان ندارد هوشدار
هوش سوی قصهٔ خرگوش دار
گوش خر بفروش و دیگر گوش خر
کین سخن را در نیابد گوش خر
*********
.........
بشنو هائی که در سرا تاسر مثنوی معنوی طنین انداز هستند.
....................
*بشنو* این نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند ...*بشنو* از اخبار آن صدر الصدور
لا صلوة تم الا بالحضور ...*بشنو* این پند از حکیم غزنوی
تا بیابی در تن کهنه نوی*بشنو* اکنون اصل انکار از چه خاست
زانک کل را گونه گونه جزوهاست ...*بشنو* الفاظ حکیم پرده ای
سر همانجا نه که باده خورده ای ...*بشنو* اکنون صورت افسانه را
لیک هین از که جداکن دانه را*بشنو* این قصه پی تهدید را
تا بدانی آفت تقلید را*بشنو* این اشکال و شبهت را جواب
گوش نِه تو ای طلب کار صواب*بشنو* از فوق فلک بانگ سماع
چرخ را در زیر پا آر ای شجاع*بشنو* این تسبیحهای ماهیان
گر فراموشت شد آن تسبیح جانماجرای شمع با پروانه تو
*بشنو* و معنی گزین ز افسانه توهست بی حزمی پشیمانی یقین
*بشنو* این افسانه را در شرح این*بشنو* اکنون قصه آن ره روان
که ندارند اعتراضی در جهان ...
*بشنو* اکنون قصه آن بانگ سخت
که نرفت از جا بدان آن نیکبخت ...*بشنو* اکنون این دهل چون بانگ زد
دیگ دولتبا چگونه می پزدکیمیاسازان گردون را ببین
*بشنو* از میناگران هر دم طنین*بشنو* از عقل خود ای انباردار
گندم خود را به ارض الله سپار ...*بشنو* اکنون ماجرای خاک را
که چه می گوید فسون محراک را ...داستان ذوق امر و چاشنیش
*بشنو* اکنون در بیان معنویشچون شنیدی بعضی اوصاف بلال
*بشنو* اکنون قصه ضعف هلالپس وزیرش گفت ای حق را سُتن
*بشنو* از بنده کمینه یک سُخن*بشنو* این زاری یوسف در عثار
یا بر آن یعقوب بی دل رحم آر ...هر دمی زین آینه پنجاه عرس
*بشنو* آیینه ولی شرحش مپرس*بشنو* اکنون داد مهمان جدید
من همی دیدم که او خواهد رسید ...تهیه تدوین
جاوید مدرس . رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۱ ماه قبل، شنبه ۲۳ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۲:۱۵ در پاسخ به برگ بی برگی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵:
آن تلخ وش که صوفی .....
تلخ وش شرابه
صوفی هم جز پیغمبر نیست که گفت
شراب ام الخبایث است و این سخن پیغمبر است
درین مورد شما عامدانه یا نا آگاهانه مغلطه کرده اید
جاوید مدرس اول رافض در ۲ ماه قبل، شنبه ۱۶ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۱۱ دربارهٔ حافظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۱:
آن تلخ وش که صوفی ام الخبایثش خواند
اشهی لنا و صدرا من قبله العذارا
جاوید مدرس اول رافض در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۰۶ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۷۱:
تضمین غزل شماره ۴۷۱ سعدیساقی انجمن برس بر من وبر سئوال من
کز غم عشق و هجر او رفته زکف مجال من
عشق بتان بسینه خودشمه ای از خصال من
،،،،،،،،
وه که جدا نمیشود نقش تو از خیال من
تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من
،،،،،،،،
تیر خدنگت از کمان جانب ما بُود روان
سینه جلو همی دهم ،ترس ز ما، مبر گمان
کس نرهید کی رهد پیر و یا بود جوان
،،،،،،،،،،
ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان
بسکه به هجر میدهد عشق تو گوشمال من
،،،،،،،،،
کوه فقط توان دهد گفته به هر جواب تو
از چه سبب بود ترا از مَنَت اجتناب تو
نغنوی ار به شب مگر باد ربوده خواب تو
،،،،،،،،،،
نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو
دست نمای خلق شد قامت چون هلال من
،،،،،،،،،
دل نشود اسیر هر ناکس و بند هرخسی
از چه بداد این دل عاشق ما نمی رسی
در طلب وصال تو رنج کشیده ام بسی
،،،،،،،،،،،،،،
پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی
میرسد و نمیرسد نوبت اتصال من
،،،،،،،،،،،،
غمزه و نازت هر دمی بر سر ره کمین کند
بر دل ما بروز و شب یاد ترا قرین کند
زلف دو تای مشک رابر گرهش عجین کند
،،،،،،،،،،،،
خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند
هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من
،،،،،،،،،،،،،
دل چو برد زکف مرا هیچ نکرده مسترد
عشق چو خیمه زد بجان بوته غصه پرورد
گردش روز گار گر گام، بکام نسپرد
،،،،،،، ،،،،،،،،،،،
برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد
فقر من و ( غنای تو )،جور تو و احتمال من
،،،،،،،،،،،،
کو ی تو و سرای من نقش منست چون گدا
گر لب لعل او بود بر لب تشنه ام سقا
آب حیات باشد آن بهر بقا بود شفا
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
چرخ شنید نالهام گفت منال سعدیا
کآه تو تیره میکند آینه جمال من
جاوید مدرس اول رافض در ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۳۰ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۰۵ در پاسخ به Tania Shokri دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۷۱:
تضمین غزل شماره ۴۷۱ سعدیساقی انجمن برس بر من وبر سئوال من
کز غم عشق و هجر او رفته زکف مجال من
عشق بتان بسینه خودشمه ای از خصال من
،،،،،،،،
وه که جدا نمیشود نقش تو از خیال من
تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من
،،،،،،،،
تیر خدنگت از کمان جانب ما بُود روان
سینه جلو همی دهم ،ترس ز ما، مبر گمان
کس نرهید کی رهد پیر و یا بود جوان
،،،،،،،،،،
ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان
بسکه به هجر میدهد عشق تو گوشمال من
،،،،،،،،،
کوه فقط توان دهد گفته به هر جواب تو
از چه سبب بود ترا از مَنَت اجتناب تو
نغنوی ار به شب مگر باد ربوده خواب تو
،،،،،،،،،،
نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو
دست نمای خلق شد قامت چون هلال من
،،،،،،،،،
دل نشود اسیر هر ناکس و بند هرخسی
از چه بداد این دل عاشق ما نمی رسی
در طلب وصال تو رنج کشیده ام بسی
،،،،،،،،،،،،،،
پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی
میرسد و نمیرسد نوبت اتصال من
،،،،،،،،،،،،
غمزه و نازت هر دمی بر سر ره کمین کند
بر دل ما بروز و شب یاد ترا قرین کند
زلف دو تای مشک رابر گرهش عجین کند
،،،،،،،،،،،،
خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند
هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من
،،،،،،،،،،،،،
دل چو برد زکف مرا هیچ نکرده مسترد
عشق چو خیمه زد بجان بوته غصه پرورد
گردش روز گار گر گام، بکام نسپرد
،،،،،،، ،،،،،،،،،،،
برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد
فقر من و ( غنای تو )،جور تو و احتمال من
،،،،،،،،،،،،
کو ی تو و سرای من نقش منست چون گدا
گر لب لعل او بود بر لب تشنه ام سقا
آب حیات باشد آن بهر بقا بود شفا
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
چرخ شنید نالهام گفت منال سعدیا
کآه تو تیره میکند آینه جمال من
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۱۳ در پاسخ به ميم شادمانی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۳:
تضمین این غزل
صبحدم مرغ چمن، شکوه و غوغا میکرد
گل بصد گونه بر او جلوه و ایماء میکرد
چشم دل را چو تجلای تو بینا میکرد
( سالها دل طلب جام جم از ما میکرد
وانچه خود داشت زبیگانه تمنا میکرد )
..........................................
گر کسی گوهر خود یافت همو قارونست
هر که خود را نشناسد بجهان مغبونست
این دل خام که دنباله رو افسونست
( گوهری کز صدف کون و مکان بیرونست
طلب از گمشدگان لب دریا میکرد)
..........................................
گوش نا محرم اگر نشنود آوای سروش
کس نداند سخن عشق همان به خاموش
خواهم آویزه کنم پند بزرگان بر گوش
( مشگل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تأ یید نظر حل معـّما میکرد )
..........................................
مظهر نیکی وفرخنده پی آن موسی دست
عاشق ومست خود از شعشعه ی جام الست
در زیارت زتجلیش شدم من پا بست
( دیدمش خرّم و خندان قدح باده بدست
وندر آن آیینه صد گونه تماشا میکرد)
...........................................
گفتم ای پیر بگو چیست درآن بحر عظیم
گفت پیشا بنگربخت ترا گشت ندیم
گر چه خامی و ترا هست دل و دیده عقیم
( گفتم این جام جهان بین بتو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گنبد مینا میکرد)
..........................................
تا بریدم ز نیستان، غم مهرش افزود
ناله افتاد بدل در غمش از نای وجود
در ازل چشمۀ مهرش دل عشاق ربود
( بی دلی در همه احوال خدا با او بود
او نمیدید ش و از دور خدا یا میکرد )
.......................................
لعل سیراب بخون، تشنۀ خون دل ما
طلبش چیست؟ دگر از دل پیرو برنا
وز فریب نگهش کرده دو صد فتنه بپا
( این همه شعبدۀ خویش که می کرد اینجا
سامری پیش عصا و ید بیضا میکرد )
.....................................
گفتمش چرخ فلک بهر چه گشتست سَرَند
افکند زلف سیاهش دل عاشق به کمند
هر که مستهلک حق است چرا گشت به بند
( گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد )
.....................................
طالب حق چو شوی بر کرمش افزاید
حق طلب میکند آنرا که به وصلش شاید
در طلب جان دهدت لیک چو تن فرساید
( فیض روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد )
....................................اندرین سلک دلا یاور و یارم ساقیست
گفت انالحق و فنا گشت که الله باقیست
کس چو(را فض) دل زارش زپی سلسله نیست
( گفتمش سلسلۀ زلف بتان از پی چیست؟
گفت حافظ گله ای از دل شیدا میکرد)
جاوید مدرس (رافض)
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، یکشنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۲:۴۹ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۶۰:
سر چشمه جناب تو دولت سرای عشق
آخر درین سرا، چه گزینم بجای عشقتا حسن خط یار کند مشق دلبری
حَک، میکند صحیفه دل را هجای عشقبا مرحمت بود چو صفا در پی صفا
صافی شدست شیشه دل از صفای عشقهرچند دل محقر و کسر و شکسته است
پا در شکسته نه که بود مبتلای عشقما عاشقان حضرت حشریم و بندگان
در حشر عشق ،طالب درد و بلای عشقجوئیم حشر را که بود وصل روی تو
ما غم کشیده ایم، امیدش سزای عشقگر جوهر و عَرَض شده در خلق اصل، لیک
حق آفریده جوهر ما را برای عشقما عاشقان عشق و مریدان در گهیم
در کشتی شکسته دلان ناخدای عشقجاوید شد زآب بقا خضر اگر ولی
فانی شود اساس جهان در بقای عشقروز ازل ز پرتو حسنت تجلی ئی
دم زد ،وجود و هستی ما شد عطای عشقدر راه عشق جمله گدایائیم و ،سائلان
مستغنی است در همه عالم گدای عشقفرهاد کوه کن شد و،مجنون بدشت و راغ
عیسی که جان دمد بُود از اقتضای عشقحقست ترس از من ،ترسند از خدای
منصور گفت بر سر دار از صفای عشقدر عشق عقل جزء عدو ومنافق است
رافض به عاقلان تو مگو ماجرای عشق
،،،،،،،،،،،،،،
جاوید مدرس رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، یکشنبه ۶ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۵۲ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۳:
غزل شماره ۶۳ سعدی
از عشق در جهان تو بگو چیست؟ بر تر است
خورشید عشق در همه آفاق اظهرست
دل خانه ایست ،مظهر الله اکبر است
.،،،،،،،،،،،،،،،،
از هر چه میرود سخن دوست خوشتر است
پیغام آشنا نفس روحپرور است
***********
آن چیست بهتر از ره عشق ار گزیده ای
از عشق پر ظریف نباشد پدیده ای
ای بی بصر زچشم دل و غرق دیده ای
،،،،،،،،،،،،،،،
هرگز وجود حاضر غایب شنیدهای؟
من در میان جمع و دلم جای دیگر است
***********
در دست جام می، بفرازی و در سریر
بی عشق و مهر، می شوی اندر جهان حقیر
در عشق اگر که هفت بلد را شوی شهیر
،،،،،،،،،،،
شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منور است
***********
با سرو قامتان چو بسازیم ما دماغ
در سینه گنج عشق نهانست و رنج و داغ
از دست لاله گیر بصحرا و راغ،، ایاغ
،،،،،،،،،،،،،،
ابنای روزگار به صحرا روند و باغ
صحرا و باغ زندهدلان کوی دلبر است
***********
بر گردن بلور ز، زلفش نهاده طوق
ره میرود بناز ،به برزن، به چارسوق
دل زان تطاول نگهش میرسد به ذوق
،،،،،،،،،،،،،،،،،،
جان میروم که در قدم اندازمش ز شوق
درماندهام هنوز که نُزلی محقر است
***********
چندان به غمزه برده قرارم سهی قدان
دل در گرو بود چو به هر جا وهر زمان
چُون حرف شکوِه عرض کنم با کسان بیان
،،،،،،،،،،
کاش آن به خشم رفتهٔ ما آشتیکنان
بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است
***********
ساقی زباده گر جگر ما بسوختی
بر گلرخان دهر دلا چشم دوختی
با آتشی ز هجر چو جانم فروختی
،،،،،،،،،،،،،،،
جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی
وین دم که میزنم ز غمت دود مجمر است
***********
یک عمر طی گشت به حسرت نشد وصال
جسم و جوانی ام به تبه رفت در قبال
عاید نگشت زین قدر نحس ،جز ملال
،،،،،،، ،،،،،،
شبهای بی توام شب گور است در خیال
ور بی تو بامداد کنم روز محشر است
***********
زلف سیاه وسلسله ات همچو دام بود
بر آفتاب روی تو گیسوت شام بود
دل شد زدست و رفت بچینش که خام بود
،،،،،،،،،،،،،،،،
گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود
معشوق خوبروی چه محتاج زیور است؟
***********
در فرودین صبا چو بیارد نوید وصل
بر من مبارک است چو روز سعید وصل
هجران دراز کرد و وز آن شدبعید وصل
،،،،،،،،،،،،،،،
سعدی خیال بیهده بستی امید وصل
هجرت بکشت و وصل هنوزت مصور است
***********
زنهار از این امید درازت که در دل است
هیهات از این خیال محالت که در سر است
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، یکشنبه ۶ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۵۲ در پاسخ به رضا سعدی دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۳:
غزل شماره ۶۳ سعدی
از عشق در جهان تو بگو چیست؟ بر تر است
خورشید عشق در همه آفاق اظهرست
دل خانه ایست ،مظهر الله اکبر است
.،،،،،،،،،،،،،،،،
از هر چه میرود سخن دوست خوشتر است
پیغام آشنا نفس روحپرور است
***********
آن چیست بهتر از ره عشق ار گزیده ای
از عشق پر ظریف نباشد پدیده ای
ای بی بصر زچشم دل و غرق دیده ای
،،،،،،،،،،،،،،،
هرگز وجود حاضر غایب شنیدهای؟
من در میان جمع و دلم جای دیگر است
***********
در دست جام می، بفرازی و در سریر
بی عشق و مهر، می شوی اندر جهان حقیر
در عشق اگر که هفت بلد را شوی شهیر
،،،،،،،،،،،
شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منور است
***********
با سرو قامتان چو بسازیم ما دماغ
در سینه گنج عشق نهانست و رنج و داغ
از دست لاله گیر بصحرا و راغ،، ایاغ
،،،،،،،،،،،،،،
ابنای روزگار به صحرا روند و باغ
صحرا و باغ زندهدلان کوی دلبر است
***********
بر گردن بلور ز، زلفش نهاده طوق
ره میرود بناز ،به برزن، به چارسوق
دل زان تطاول نگهش میرسد به ذوق
،،،،،،،،،،،،،،،،،،
جان میروم که در قدم اندازمش ز شوق
درماندهام هنوز که نُزلی محقر است
***********
چندان به غمزه برده قرارم سهی قدان
دل در گرو بود چو به هر جا وهر زمان
چُون حرف شکوِه عرض کنم با کسان بیان
،،،،،،،،،،
کاش آن به خشم رفتهٔ ما آشتیکنان
بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است
***********
ساقی زباده گر جگر ما بسوختی
بر گلرخان دهر دلا چشم دوختی
با آتشی ز هجر چو جانم فروختی
،،،،،،،،،،،،،،،
جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی
وین دم که میزنم ز غمت دود مجمر است
***********
یک عمر طی گشت به حسرت نشد وصال
جسم و جوانی ام به تبه رفت در قبال
عاید نگشت زین قدر نحس جز ملال
،،،،،،، ،،،،،،
شبهای بی توام شب گور است در خیال
ور بی تو بامداد کنم روز محشر است
***********
زلف سیاه وسلسله ات همچو دام بود
بر آفتاب روی تو گیسوت شام بود
دل شد زدست و رفت بچینش که خام بود
،،،،،،،،،،،،،،،،
گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود
معشوق خوبروی چه محتاج زیور است؟
***********
در فرودین صبا چو بیارد نوید وصل
بر من مبارک است چو روز سعید وصل
هجران دراز کرد و وز آن شدبعید وصل
،،،،،،،،،،،،،،،
سعدی خیال بیهده بستی امید وصل
هجرت بکشت و وصل هنوزت مصور است
***********
زنهار از این امید درازت که در دل است
هیهات از این خیال محالت که در سر است
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، جمعه ۴ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۳۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۱:
تضمین غزل شماره ۲۱ حضرت حافظ
،،،،،،،،،،،
هر شب از هجر تو در سینه قیامت برخاست
زین شرر از دل و جان راح و سلامت برخاست
ایدل از عشق چه افسانه بنامت برخاست
.................
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین، کز تو سلامت برخاست
................
روز گار از بد اقبال چو هستی ام خست
جان ما ماهی و بی آب ، تورا اندر شست
هر کجا گر ببری و بِکَشی یا زین دست
.................
که شنیدی که در این بزم، دمی خوش بنشست؟
که نه در آخرِ صحبت به ندامت برخاست
................
بخت ما، گردش دوران و حوادث همه بد
مگر این غصه نمایم بمی نابش سد
کاش میشد که نمائی بد طالع را رد
،،،،،،،،،،،،
شمع اگر زان لبِ خندان به زبان، لافی زد
پیشِ عشاقِ تو شبها به غَرامت برخاست
................
آسمان همچو جواهر ز علو جبروت
ماه نور افکن و شب خلوت و در بزم سکوت
چند پیمانه زده زان می همچون یاقوت
،،،،،،،،،،،،
مست بگذشتی و از خلوتیانِ ملکوت
به تماشایِ تو آشوبِ قیامت برخاست
................
در وجودت چو نیابند خلایق علت
تا برفتار در آئی بنمائی جلوت
بدرآ ای تو مه چار و ده اندرخلوت
،،،،،،،،،،،،
پیشِ رفتار تو پا برنگرفت از خِجلت
سروِ سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست
................
رافضا کوش و بدست آر زحکمت قدری
بشد ایام خوش از دست و زمان شد سپری
حاصل عمر چه بودت بجز از چشم تری
،،،،،،،،،،،،،،،،
حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری
کآتش از خرقهٔ سالوس و کرامت برخاستجاوید مدرس رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۳ ماه قبل، جمعه ۴ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۳۴ در پاسخ به خسرو ياوري دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۱:
تضمین غزل شماره ۲۱ حضرت حافظ
،،،،،،،،،،،
هر شب از هجر تو در سینه قیامت برخاست
زین شرر از دل و جان راح و سلامت برخاست
ایدل از عشق چه افسانه بنامت برخاست
.................
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین، کز تو سلامت برخاست
................
روز گار از بد اقبال چو هستی ام خست
جان ما ماهی و بی آب ، تورا اندر شست
هر کجا گر ببری و بِکَشی یا زین دست
.................
که شنیدی که در این بزم، دمی خوش بنشست؟
که نه در آخرِ صحبت به ندامت برخاست
................
بخت ما، گردش دوران و حوادث همه بد
مگر این غصه نمایم بمی نابش سد
کاش میشد که نمائی بد طالع را رد
،،،،،،،،،،،،
شمع اگر زان لبِ خندان به زبان، لافی زد
پیشِ عشاقِ تو شبها به غَرامت برخاست
................
آسمان همچو جواهر ز علو جبروت
ماه نور افکن و شب خلوت و در بزم سکوت
چند پیمانه زده زان می همچون یاقوت
،،،،،،،،،،،،
مست بگذشتی و از خلوتیانِ ملکوت
به تماشایِ تو آشوبِ قیامت برخاست
................
در وجودت چو نیابند خلایق علت
تا برفتار در آئی بنمائی جلوت
بدرآ ای تو مه چار و ده اندرخلوت
،،،،،،،،،،،،
پیشِ رفتار تو پا برنگرفت از خِجلت
سروِ سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست
................
رافضا کوش و بدست آر زحکمت قدری
بشد ایام خوش از دست و زمان شد سپری
حاصل عمر چه بودت بجز از چشم تری
،،،،،،،،،،،،،،،،
حافظ این خرقه بینداز مگر جان ببری
کآتش از خرقهٔ سالوس و کرامت برخاستجاوید مدرس
جاوید مدرس اول رافض در ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۲۳:۳۱ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۹۷:
تضمین غزلی از سعدی
مسمط مخمس
مسیحاوش بجسمم جان بدم جانا وچون جان آی
چنان چون حوری مهوش بصحن باغ رضوان آی
هلا ایدل زکفر زلف مشکینش به ایمان آی
،،،، ، ،،،،،،،،،،
خلاف سرو را روزی خرامان سوی بستان آی
دهان چون غنچه بگشای و چو گلبن در گلستان آی
****************
مرا جامی بده یاقوت رنگ از آن لب قندت
نه من تنها ،هزاران کس به پیش پای میرندت
ملائک در حریم ستر ورضوان گشته مانندت
،،،،،،،،،،،،،،
دمادم حوریان از خلد رضوان میفرستندت
که ای حوری انسانی دمی در باغ رضوان آی
*************
رقیبان در قفا یا پیش رو دارند گر تعنی
بکار عشق اگر تزویر کردی میبری لعنی
زدی تا لاف عشق ایدل گذر کن زین جهان یعنی
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
گرت اندیشه میباشد ز بد گویان بیمعنی
چو معنی مِعجَری بربند چون اندیشه پنهان آی
***********
حریمت تا که جولانگاه هر اغیار میگردد
زتاب جعد مشکینت دلم بیمار میگردد
وزان چشم چو بیمارت روان تیمار میگردد
،،،،،،،،،،،،،،
دلم گِرد لب لعلت سکندر وار میگردد
نگوئی کاخر ای مسکین فراز آب حیوان آی
*********
براه عشق از کف شد تمام دین و ایمانم
مرا در آرزوی وصل دُرد غم منوشانم
به خوان نعمتت جانا زخیل بی نصیبانم
،،،،،،،،،،،،
چو عقرب دشمنان داری ومن چون با تو میزانم
برای مصلحت جانا زعقرب سوی میزان آی
*********
زبد عهدی شدم نالان وجوشیدم ازاین غیرت
کنم قربان ازآن جانرا که رسمی هست در ُقربت
مرا عهد ازل افتاد باموی سرت الفت
،،،،،،،،،،،،،،
جهانی عشق بازانند در عهد سر زلفت
رها کن راه بد عهدی واندر عهد ایشان آی
*********
دلا قسمت ترا این بود هجران و پریشانی
چنان بلبل بنالی هرسحر با آه و افغانی
ز دُرد و صاف( رافض) نوشد آنرا، شرب روحانی
،،،،،،،،،،،،،
خوش آمد نیست سعدی را دراین زندان جسمانی
اگر تو یکدلی با او چو او در عالم جان آی
جاوید مدرس رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۲۳:۳۱ در پاسخ به رسته دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۹۷:
تضمین غزلی از سعدی
مسمط مخمس
مسیحاوش بجسمم جان بدم جانا وچون جان آی
چنان چون حوری مهوش بصحن باغ رضوان آی
هلا ایدل زکفر زلف مشکینش به ایمان آی
،،،، ، ،،،،،،،،،،
خلاف سرو را روزی خرامان سوی بستان آی
دهان چون غنچه بگشای و چو گلبن در گلستان آی
****************
مرا جامی بده یاقوت رنگ از آن لب قندت
نه من تنها ،هزاران کس به پیش پای میرندت
ملائک در حریم ستر ورضوان گشته مانندت
،،،،،،،،،،،،،،
دمادم حوریان از خلد رضوان میفرستندت
که ای حوری انسانی دمی در باغ رضوان آی
*************
رقیبان در قفا یا پیش رو دارند گر تعنی
بکار عشق اگر تزویر کردی میبری لعنی
زدی تا لاف عشق ایدل گذر کن زین جهان یعنی
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
گرت اندیشه میباشد ز بد گویان بیمعنی
چو معنی مِعجَری بربند چون اندیشه پنهان آی
***********
حریمت تا که جولانگاه هر اغیار میگردد
زتاب جعد مشکینت دلم بیمار میگردد
وزان چشم چو بیمارت روان تیمار میگردد
،،،،،،،،،،،،،،
دلم گِرد لب لعلت سکندر وار میگردد
نگوئی کاخر ای مسکین فراز آب حیوان آی
*********
براه عشق از کف شد تمام دین و ایمانم
مرا در آرزوی وصل دُرد غم منوشانم
به خوان نعمتت جانا زخیل بی نصیبانم
،،،،،،،،،،،،
چو عقرب دشمنان داری ومن چون با تو میزانم
برای مصلحت جانا زعقرب سوی میزان آی
*********
زبد عهدی شدم نالان وجوشیدم ازاین غیرت
کنم قربان ازآن جانرا که رسمی هست در ُقربت
مرا عهد ازل افتاد باموی سرت الفت
،،،،،،،،،،،،،،
جهانی عشق بازانند در عهد سر زلفت
رها کن راه بد عهدی واندر عهد ایشان آی
*********
دلا قسمت ترا این بود هجران و پریشانی
چنان بلبل بنالی هرسحر با آه و افغانی
ز دُرد و صاف( رافض) نوشد آنرا، شرب روحانی
،،،،،،،،،،،،،
خوش آمد نیست سعدی را دراین زندان جسمانی
اگر تو یکدلی با او چو او در عالم جان آی
جاوید مدرس رافض
جاوید مدرس اول رافض در ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۵۷ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۰:
تضمین مسمط مخمس
سُرمۀ چشم دل از خاک درش خاکتر است
درد هجران به جهان از همه غمناکتر است
لعل یاقـوت تـو تـاکـش ز همه تاکتر است
ای که از سرو روان قدّ تو چالاک تراست
دل بروی تو زروی تو طربناکتر است
...........................................
پیش لعل لبت هر کس که شود شُد دم بخت
در گرو رفت مرا در طلبش خرقه و رخت
جـگر از لعـل بـخون تـشنـۀ تو لـخت بلخت
چُست بودست مرا کسوت معنی همه وقـت
باز بر قامت زیبای تو چالاکتر است
...........................................
خاکِ پـایـت بـدهـد بـوی زخـون دل ریشم
تا زمژگان بزنی بررگ وجان زخمۀ نیشم
چون اجل تنگ بیا خیمه بزن بر رگ وپیشم
دیـگـر از حـربـۀ خـونـخوار اجـل نـندیـشـم
که نه از غمزۀ خونریز تو ناباکتر است
..........................................
در چمن شو که صبا زلف ترا شانه زند
قصـۀ مـوی تـو جـانا ره افـسـا نـه زنـد
مرغ دل از طمع خا ل تـو در دانـه زنـد
نـظر پـاک مـرا دشـمـن اگر چانه زنـد
دامن دوست بحمد الله ازآن پاکتر است
.........................................
مرغ شیدای چمن در غزل خویش چه گفت؟
جان من دُرّ بـنـوک مـژه ات بـایـد سـفـت
غنچه از نالـۀ مـرغ سـحری روی نـهـفـت
تا گـل روی تـو از بـاغ لـطا فـت بـشکفـت
پردۀ صبر من از دامن گل چاکتر است
..........................................
عشق را نیست دلا عاقبت و فرجامی
عاشقان را نبود در دو جهان آرامــی
( رافضا ) هست در این بستۀ عشق ایهامی
پای بر دیدۀ سعدی نِه اگر بـخـرامــی
که به صد منزلت از خاک درت خاکتر است
تبریز 85.11.6
جاوید مدرس اول رافض در ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۵۵ در پاسخ به وشایق دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۰:
تضمین مسمط مخمس
سُرمۀ چشم دل از خاک درش خاکتر است
درد هجران به جهان از همه غمناکتر است
لعل یاقـوت تـو تـاکـش ز همه تاکتر است
ای که از سرو روان قدّ تو چالاک تراست
دل بروی تو زروی تو طربناکتر است
...........................................
پیش لعل لبت هر کس که شود شُد دم بخت
در گرو رفت مرا در طلبش خرقه و رخت
جـگر از لعـل بـخون تـشنـۀ تو لـخت بلخت
چُست بودست مرا کسوت معنی همه وقـت
باز بر قامت زیبای تو چالاکتر است
...........................................
خاکِ پـایـت بـدهـد بـوی زخـون دل ریشم
تا زمژگان بزنی بررگ وجان زخمۀ نیشم
چون اجل تنگ بیا خیمه بزن بر رگ وپیشم
دیـگـر از حـربـۀ خـونـخوار اجـل نـندیـشـم
که نه از غمزۀ خونریز تو ناباکتر است
..........................................
در جمن شو که صبا زلف ترا شانه زند
قصـۀ مـوی تـو جـانا ره افـسـا نـه زنـد
مرغ دل از طمع خا ل تـو در دانـه زنـد
نـظر پـاک مـرا دشـمـن اگر چانه زنـد
دامن دوست بحمد الله ازآن پاکتر است
.........................................
مرغ شیدای چمن در غزل خویش چه گفت؟
جان من دُرّ بـنـوک مـژه ات بـایـد سـفـت
غنچه از نالـۀ مـرغ سـحری روی نـهـفـت
تا گـل روی تـو از بـاغ لـطا فـت بـشکفـت
پردۀ صبر من از دامن گل چاکتر است
..........................................
عشق را نیست دلا عاقبت و فرجامی
عاشقان را نبود در دو جهان آرامــی
( رافضا ) هست در این بستۀ عشق ایهامی
پای بر دیدۀ سعدی نِه اگر بـخـرامــی
که به صد منزلت از خاک درت خاکتر است
تبریز 85.11.6