سید محمدرضا فخری
دانشجوی دکتری رشته علوم قرآن و حدیث
سید محمدرضا فخری در ۹ ماه قبل، جمعه ۱۶ تیر ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۳۹ در پاسخ به منصور دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴:
در قدیم زمانی که فرد دارای تملک مالی بوده و تغذیه مناسب داشته است صورت افروخته داشته و افروخته رخ بودن کنایه از سیری و رضایت و شادی است (گاهی هم کنایه از عصبانیت که در اینجا اینگونه نیست). در اینجا شاعر فرموده "رخ ز شکر افروخته" یعنی با وجود افتادن در غرقابه و سیل و طوفان که در دو بیت قبل امده باز من از شدت شکرگزاری و رضایت و تسلیم به قضای الهی صورتم را افروخته نگهداشته ام، یعنی با شکر و سپاس فراوان صورتم را افروخته نگاه داشته ام بجای اینکه افتاده در غرقابه گله و شکایت کنم. این اوج رضا و تسلیم در مقام بندگی است که در نهایت بلا و مصیبت صورت و نمای بیرونی عارف با شکر افروخته و شاد و راضی است و شاید به دلیل شکوه و بلندی این جایگاه است که هر کسی را به آن راه نیست و خداوند در قرآن فرموده : اعملوا آل داوود شکرا و قلیل من عبادی الشکور
سید محمدرضا فخری در ۳ سال قبل، پنجشنبه ۵ فروردین ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۰۳ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۲۶:
با سلام و تشکر
بیت دوم غلط املایی دارد:
گرد در امید تو صحیح نیست،
گردد در امید تو درست است.