فرشید
فرشید در ۸ ماه قبل، جمعه ۲۰ مرداد ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۵۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۶۲:
از چــار چـیـز مگــذر گــر عـاقـلی و زیرک
امن و شراب بی‌غش، معشوق و جای خالی
ایرادی اساسی به بیت مذکور وارد می‌باشد و آن گریز شاعر از پیچ و تاب "علم عروض" است که شاعر را از چاله به در کرده و به چاه انداخته است!
ایراد ما به شاعر آنست که ایشان به جای واژه "دو" از واژه "چار" استفاده نموده تا که هجای کوتاه را به هجای بلند عوض کرده و به وزن مطلوب برسد!
«این عیب رفع کرده اما از مفهوم رد کرده»
ابتدا باید عرض کنم که در زمان حیات شاعر به دلیل منع ارشاد (همان محتسب) از #میگساری، ناچار افراد شرابخوار می‌بایست مکانی امن و به دور از چشم ایشان جسته و به باده‌گساری می‌پرداختند. عمدتا این اماکن خرابه‌هایی در خارج از شهر می‌بود. بعداً این افراد نزد عامه خراباتیان لقب گرفتند. پس خراباتیان کسانی بودند که در خرابه‌ها -همان مکان امن و به دور از چشم محتسب- به باده‌گساری می‌پرداختند و شخص شخیص خواجه حافظ، نمونه برتر خراباتیانست.
مطلب دوم شاعر بیان #عشقبازی است و شرایط خاص خودش را دارد که به خوبی در بیتش عیانست و ما از بیانش می‌گذریم!همانطور که گفته شد شاعر قصد دارد دو مورد از لذّات وجودی‌اش را بیان کند نه چار مورد! درست است به ظاهر چار چیز در مصرع دوم نمایان می‌شود لیکن نباید فریب خورد! خود شاعر به خوبی می‌داند که مکان امنی نباشد، شرابخواری وجود نخواهد داشت و بالعکس.
و همینطور معشوق نباشد، جای خالی را می‌خواهد چه کند و بالعکس؟!
فرشید در ۶ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۱ دی ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۰۴ دربارهٔ انوری » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۴۶۹ - در ناخن گرفتن صاحب:
در احوال ناخن گرفتن است!