حسن عمرانی فر
خوشنویس، علاقمند به ادبیات
حسن عمرانی فر در ۵ ماه قبل، شنبه ۲۷ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۰۸:۳۳ دربارهٔ جامی » هفت اورنگ » سبحة‌الابرار » بخش ۸۰ - حکایت آن پیر خارکش که از خار خواریش گل عزت می گشاد و جوان رعناوش که گل عزتش بوی خواری می داد:
این مثنوی به درستی یکی از شاهکارهای جامی علیه الرحمه است که هرچه آنرا می‌خوانم سیر نمی‌شوم. سراسر معرفت حق است.
کنم از جیب نظر تا دامن / چه عزیزی که نکردی با من
گذشته از هنرورزی و تسلط سعدی به کلمات که در صنایع بکار رفته و آرایه های شعری زیبا میتوان یافت (مثل بازی با کلمات خوار و خار و تعابیر زیبایی مثل دانه شُکر کاشتن با ضرباهنگ گامهای پیرمرد و ... ) دقت در بند بند این مثنوی آدمی را متوجه عمق دانایی شاعر می‌کند. ملاحظه بفرمایید که شخصیت اصلی یک پیرمرد است که اصولاً عمر مفید خود را پشت سر گذاشته و به ظاهر به مال و مقامی هم نرسیده، ناخوش احوال است و به درستی و راحتی هم نمی‌تواند راه برود، کاری هم که برای ارتزاق برگزیده جمع کردن خار از بیابان است، لباسی هم که به تن دارد ضخیم و تن آزار است و ... ولی با این همه به غایت شکرگزار! طوری که در بارگاه حق تعالی خود را در اندازه قدرشناسی از این همه نعمت که خدایش عطا کرده نمی‌داند! شاعر با این وصف خواسته به من و شما که قطعا در شرایط نسبی بهتری زیست را پشت سر میگذاریم یادآور شود که چنانچه چنین کاراکتری خود را حتی در اندازه و مقام شکر نمی‌داند تکلیف من و شما چه خواهد بود. ملاحظه در این نکته هم زیباست که داشتن آزادی و آزادگی که دو نعمت و دو تعریف جدا به حساب می‌آیند، را برای خود از بزرگترین موهبت های خداوند میدانند.
حسن عمرانی فر در ۳ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۲۴ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۳۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۹:
با سلام. نکته ای در خوانش کلمات خود و خوش و خور و از این دست کلمات وجود دارد که کمتر خوانندگان شعر با آن آشنا هستند. چنانچه در قافیه های همین غزل دقت کنید متوجه می‌شوید که خوش در پایان بیت دوم به تاسی از سایر قافیه ها باید بطور استثنا خَش خوانده شود. در برخی شعرهای دیگر هم این نحوه خوانش دیده میشود وای به دلیل کمیاب بودن توجه کافی نشده است. بطور مثال در بیت معروف: هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی به پیروی از کلمه بد کلمه خود هم خَد خوانده میشود.