خیز ای غلام تا زین بر بادپا زنیم

اورنگ جم به‌کوههٔ باد صبا زنیم

هم‌نفس را ز محبس محنت برون‌ کشیم

هم بخت را به دعوت شادی صلا زنیم

بهر پذیره روی به دشت آوریم و دست

اندر عنان توسن صدر الوری زنیم

زان مژده‌ای‌که بخت دهد از قدوم او

ما نیز همچوکوه دمادم صدا زنیم

ساییم سر به پایش و آنگه ز روی فخر

بر تاج زرنگار فلک پشت پا زنیم

هرچند ماه روزه و هنگام زاهدیست

ما تیغ‌ کین به تارک روی و ریا زنیم

هر جا که‌شاهدی‌ چورنودش به‌ بر کشیم

هرجاکه زاهدی چو جهودش قفا زنیم

تا هرکسی مجله نگارد به‌کفر ما

در هر محله ساغر می بر ملا زنیم

از شادی قدوم خداوند می‌خوریم

پس تکیه بر عنایت خاص خدا زنیم

عبدالله آنکه‌گاه تقاضای خشم او

دست رجا به دامن مرگ فجا زنیم

صدری ‌که با ولایش‌ گویی به جنتیم

گام ار به‌ کام شیر و دم اژدها زنیم

بابی ز فضل او نگشاید به روی عقل

تا روز حشر گر دم مدح و ثنا زنیم

گفتند وهم و دانش و فکرت شبی بهم

ماییم آن‌ گروه‌ که لاف از دها زنیم

ما واقفان راز جهانیم از آن قبل

بر اوج عرش خرگه مجد و بها زنیم

نابرده پی به حضرت دستور روزگار

دستور عقل نیست‌ که لاف از ذکا زنیم

رفتند تا به عرش و ندیدند ازو نشان

گفتند گام بیهده چندین چرا زنیم

بیرون‌ز عرش‌جای نه پس جای‌او کجاست

یارب یکی بگوکه قدم تاکجا زنیم

ما را خدا یگانا بود از تو شکوها

می‌خواستیم تا قدری بر قضا زنیم

بی‌مهری تو عرضه نماییم نزد خلق

وان داستان به مجلس شاه وگدا زنیم

خالی نیافتیم دلی را ز مهر تو

تا در حضور او دم ازین ماجرا زنیم

آری قضا چو دم نزند بی‌رضای تو

ما کیستیم تا زنخی بی‌رضا زنیم

جز آنکه سر به چاه ملامت فروبریم

حرفی به شکوه چون علی مرتضی زنیم

نز افتراست شکوهٔ ما با جناب تو

حاشا که بر جناب تو ما افترا زنیم

تشریف فارس راکه نوشتی به‌نام ما

بر خلف وعده شاید اگر مرحبا زنیم

باری چو از تو جز به تو نتوان‌گریختن

خود چاره نیست جز که در التجا زنیم

کشتی شکسته باد مخالف کنار دور

نز مردی است پنجه‌که با ناخدا زنیم

ماه صیام و مست خجل پارسا دلیر

نز رندی است طعنه ‌که بر پارسا زنیم

در عهد چون ‌تو صدری انصاف ده رواست

تا ما قدم به مدرسه بر بوریا زنیم

با آه سرد و خاطر افسرده لاف ‌کین

هر روز با شتاب دل ناشتا زنیم

یسار نادرست‌که در عهد چون تویی

ما دم به شکوه از سخن ناروا زنیم

زان جانورکه طعمهٔ او جسم آدمیست

هر شب ز خشم جامهٔ جان را قبا زنیم

چون مطربی‌ که زخمه چنگ دوتا زند

ناخن به جای زخمه به پشت دوتا زنیم

بر تن زنیم زخمه و در پرده‌های جان

چندین نوا ز سوز دل بینوا زنیم

مردم زنند زخمه به چنگ ای عجب‌که ما

از چنگ زخمه بر به تن مبتلا زنیم

تن‌را ز بسکه زخمهٔ چنگ آورد به جوش

هر دم چو چنگ ناله تن تن تنا زنیم

بر غازیان قمّل و براغیث خویش را

همچون مغل به لشکر چین و ختا زنیم

زان‌رشک‌ریزه‌ها که‌چو خشخاش دانهاست

خاک ستم به دیدهٔ نوم و کری زنیم

خشخاش دانه داروی خوابس و ما بدان

ازکوی خواب خرگه راحت جدا زنیم

خشخاش بین‌که بر تن ما تیغ می‌زند

زآنسان‌که تیغ بر تن خشخاش ما زنیم

خشخاش اگر تو گویی ‌کافیون همی دهد

از عیش تلخ طعنه بر افیون هلا زنیم

شب تا به صبح همچو مریدان بایزید

ناخن چو تیغ بر تن خود از جفا زنیم

از فرقت به رنج برنجیم این بهل

کز بوش بوسه بر قدم لوبیا زنیم

خاکستری ‌که مطبخ ما کوه‌ کوه داشت

چندان نه کش بر آینه بهر جلا زنیم

نه‌ کیمیاگریم‌ که تا کوره و دمی

در پیش رو نهاده دم ازکیما زنیم

نه سیمانگار که با مشک و زعفران

چندین طلسم‌کرده دم از سیمیا زنیم

نه لیما طراز کز اسرار قاسمی

سطری سه چار خوانده دم از لیمیا زنیم

نه چون مخنثان بود آن طلعت و توان

تا بهر سیم دامن خود بر قفا زنیم

نه پیله ور که کیسه ز خرمهره پر کنیم

پس چون خران قدم به ره روستا زنیم

ما شاعریم و از سخن روح‌بخش خویش

از بس‌که‌کوس مدحتشان جابجا زنیم

یا حبذا اگر پی مدح و ثنا رویم

وا ویلتا اگر در قدح و هجا زنیم

در عهد چون تویی نه عجب باشد ار ز قدر

بر بام هفت‌ گنبد گردون لوا زنیم

تو فروردین دینی و ما آن ضعیف شاخ

کز باد فرودین دم نشو و نما زنیم

ماهمچو زهره‌،‌شهره‌به‌عشرت‌شدیم‌ازآنک

ساز مدایح تو به چندین نوا زنیم

القصه زین دو کار یکی باید اختیار

تا دم به مدحت تو به صدق و صفا زنیم

یا دولتی‌که باز رهیم از فنا و فقر

یا همتی‌که بر در فقر و فنا زنیم

این جمله طیبتست هنیئاً لنا که ما

در بزم نامرادی جام بلا زنیم

برگ و نوای ما همه در بینوایی است

راه مخالف از چه به یاد نوا زنیم

کسب معاش لایق عقل و نهی بود

نهی است پیش عشق که لاف از نهی زنیم

عشقست چون سهیل و نهی کم بهاسها

با پرتو سهیل چه دم از سها زنیم

یا همچو شمع خرگهی از ریسمان و موم

در پهلوی سرادق شمس‌الضحی زنیم

در هر کجا که همّت ما برکشد علم

حالی قلم به خط ثواب و خطا زنیم

در هر محل‌که چهرهٔ ما بشکفد چوگل

خار ستم به دیدهٔ خوف و رجا زنیم

هر درد راکه دوست فرستد به سوی ما

از وی بلا چنیم و به جان دو تا زنیم

مردم پی جزا در طاعت زنند و ما

از شوق حلقه بر در صاحب جزا زنیم

بر سینه دست از پی عز و علا نهند

ما دست رد به سینهٔ عز و علا زنیم

هرکس هلاک نفس دغا راکند دعا

ما بی‌دعا به سینهٔ نفس دغا زنیم

از مشعر شعور به هنگام بازگشت

خرگه به خیف خوف و منای منی زنیم

الاالله است ملک بقا را خزینه‌ای

ما بر خزینه قفل امانت ز لا زنیم

کبر و ریا فکنده به نیروی عشق پاک

اعلام فقر در حرم‌ کبریا زنیم

جبریل اگر به سدرهٔ با منتهی رسید

ما بارگه به سدرهٔ بی‌منتهی زنیم

دل بد مکن ز طینت قلاش مایه ما

در عین عصمتیم چو لاف از زنا زنیم

در راه خصم زینسوکبش فدا نهیم

با یاد دوست زانسو کأس فدا زنیم

چندین هزار خرمن طاعت رود به باد

چون ما ز بیخودی نفسی بی‌ریا زنیم

این دم مبین به رندی ماکار آن دمست

کز ما ورای جان نفسی آشنا زنیم

خلق از لهیب دوزخ‌ گرم نهیب و ما

از شوق او به خون جگر دست و پا زنیم

خود دوزخی به نقد چرا زآتش خیال

در روح بیگناه و دل بی‌خطا زنیم

با عشق محرمیم چه خیزد ز دست عقل

خودکیست شحنه چون می با پادشا زنیم

دل رند اوستا و بدن اهل روستا

ما راه روستایی از آن اوستا زنیم

ارزان ‌کنیم قمت اجناس روزگار

چون تیغ ترک بر تن حرص و هوا زنیم

منت خدای را که ز مهر رسول و آل

گام شرف به تارک هفتم سما زنیم

همچون هزاردستان در گلشن سخن

هر دم هزاردستان از مصطفی زنیم

گه داستان حیدر کرار سر کنیم

گاهی دم از ملازمت مجتبی زنیم

از چشم آفرینش صد جوی خون رود

هر گه چو نی نوای غم نینوا زنیم

قاآنیا سخن به درازا چه می‌کشی

شد وقت آنکه زمزمهٔ قدکفی زنیم