عمری‌ست ناز دیدهٔ تر می‌کشیم ما
از اشک، انتظارگهر می‌کشیم ما
تسخیرحسن درخور حیرت‌نگاهی است
صید عجب به دام نظرمی‌کشیم ما
دامن‌کشان ز ناز به هر سوگذرکنی
چون سایه زیرپای توسرمی‌کشیم ما
از خلق اگرکناره‌گرفتیم مفت ماست
کشتی زچارموج خطرمی‌کشیم ما
پروازما سری نکشید ازشکست بال
امروزناله هم ته پر می‌کشیم ما
ای چرخ پاس آه دل خسته لازم است
این رشته را ز پای‌گوهر می‌کشیم ما
عمری‌ست درادبکدهٔ وضع خامشی
از ناله انتقام اثر می‌کشیم ما
شمع خموش انجمن داغ حیرتیم
خمیازهٔ خمار نظر می‌کشیم ما
داغ سپهر مرهم کافور می‌برد
زین آه‌کزجگر چوسحرمی‌کشیم ما
همچون‌نفس بنای‌جهان برتردداست
درمنزلیم ورنج سفرمی‌کشیم ما
فرصت‌کفیل این‌همه شوخی نمی‌شود
آیینه‌ای به روی شرر می‌کشیم ما
بیدل به جرم آنکه چو آیینه ساده‌ایم
خاکسترست آنچه به بر می‌کشیم ما
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و تلخ شاعر درباره عشق و دردهای درونی‌اش می‌پردازد. شاعر از سال‌ها انتظار و رنجی که کشیده سخن می‌گوید و به تسخیر زیبایی‌ها و نابسامانی‌های عشق اشاره می‌کند. او از کشمکش‌هایی که در زندگی داشته و ناله‌هایی که بر دل خود دارد، می‌گوید. در نهایت، احساس ناامیدی و سادگی خود را نشان می‌دهد و به این نکته اشاره می‌کند که به خاطر زخم‌های عاطفی خود، گویی خاکستر چیزی را به دوش می‌کشد. در مجموع، شعر نمایش‌دهنده درد، عشق و جستجوی زیبایی در دنیای ناامن است.
هوش مصنوعی: سال‌هاست که با چشمان پر از ناز و محبت زندگی کرده‌ایم و از اشک‌های خود به انتظار چیزی ارزشمند و قیمتی می‌گذرانیم.
هوش مصنوعی: زیبایی‌ای که تحت تأثیر نگاه‌های شگفت‌انگیز قرار می‌گیرد، باعث می‌شود ما به جاذبه‌های عجیب آن توجه کنیم و در دام جذابیتش بیفتیم.
هوش مصنوعی: ما به خاطر ناز تو در هر جا که بروی، مانند سایه‌ای زیر پاهایت خواهیم بود و به تو می‌پیوندیم.
هوش مصنوعی: اگر از مردم دور بمانیم، این دوری برای ما گران نخواهد بود؛ زیرا ما در دریای پرخطر زندگی شنا می‌کنیم و باید از چالش‌ها و سختی‌ها عبور کنیم.
هوش مصنوعی: ما امروز اگرچه شکست خورده‌ایم و بال و پر ما آسیب دیده، اما هنوز هم با تمام وجودمان ناامید نیستیم و تلاش می‌کنیم.
هوش مصنوعی: ای چرخ، ای گردونه‌ی دنیا، پاس‌دار و نگهدار درد و رنج دل خسته‌ی من هستی. ما این رشته‌ی وابستگی را از پای جواهر زندگی‌ام قطع می‌کنیم.
هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در فضایی که به ادب و آرامش می‌پردازد، از درد و رنجی که در دل داریم، نشانه‌هایی بر جا می‌گذاریم.
هوش مصنوعی: ما در این جمع ساکت و خاموش، مانند شمعی در تاریکی، با حیرت و شگفتی به اطراف خود نگاه می‌کنیم و انگار در حالت خواب آلودگی و بی‌حوصلگی به تماشای دیگران نشسته‌ایم.
هوش مصنوعی: آتش دل ما را که از غم روزگار می‌سوزد، فقط با مرهمی از کافور آرامش می‌دهد. این درد و اندوه همچون آهی است که از عمق جان برمی‌خیزد و ما آن را در دل در شب سرد احساس می‌کنیم.
هوش مصنوعی: مانند نفس، وجود جهان به تو وابسته است؛ در حالی که ما در اینجا زندگی می‌کنیم و دشواری‌های سفر را تحمل می‌کنیم.
هوش مصنوعی: فرصت اجازه نمی‌دهد که همیشه شوخی کنیم؛ ما آینه‌ای به روی شعله می‌کشیم.
هوش مصنوعی: بیدل به خاطر سادگی‌امان، که مانند آینه‌ای صاف و بی‌پنهان هستیم، باید تحمل کنیم که آنچه به دلمان می‌آوریم، چیزی جز خاکستر نیست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
طرح قیامتی ز جگر می‌کشیم ما
نقاش ناله‌ایم و اثر می‌کشیم ما
توفان نفس نهنگ محیط تحیریم
آفاق راچوآینه در می‌کشیم ما
ظالم‌کند به صحبت ما دل زکین تهی
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.