نی سر تعمیر دل دارم نه تن می‌پرورم
مشت خاکی را به ذوق خون شدن می‌پرورم
با نگاه دیدهٔ قربانیانم توأمی است
بی‌نفس عمری‌ست خود را درکفن می‌پرورم
صبر دارم تا کجا آتش به فریادم رسد
تخم نومیدی سپندم سوختن می‌پرورم
سایه وار آسودگیهایم همان آوارگی‌ست
تیره روزم شام غربت در وطن می‌پرورم
پیرم و شرمم نمی‌آید ز افسون امل
عبرتی در سایهٔ نخل‌کهن می‌پرورم
بسته‌ام دل را به یاد چین گیسوی کسی
در دماغ نافه‌ای فکر ختن می‌پرورم
اختیار گوشهٔ خاموشیم بیهوده نیست
قدردان معنی‌ام ربط سخن می‌پرورم
بی‌تماشایی نمی‌باشد تعلق زار جسم
در قفس زین مشت پرگل در چمن می‌پرورم
اشک مجنون آبیار انتظار عبرتی‌ست
می‌دمد لیلی نهالی را که من می‌پرورم
بیدل این رنگی که عریانی ز سازش کم نبود
در قیاس ناز آن گل پیرهن می‌پرورم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساسات و تجربه‌های عاطفی خود صحبت می‌کند. او به نوعی دلتنگی، آوارگی و غربت اشاره دارد و نشان می‌دهد که در شرایط سخت، همچنان به امید و انتظار ادامه می‌دهد. شاعر به مشکلات و آلام خود توجه کرده و با وجود پیر بودن، از افکار و رویاهای خود دست برنمی‌دارد. همچنین، او به عشق و یاد معشوقه‌اش اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که این عشق چقدر در زندگی‌اش مهم است. در نهایت، شعر حاوی نکته‌ای عمیق درباره صبر، انتظارات و اهمیت احساسات انسانی در چالش‌های زندگی است.
هوش مصنوعی: من نه نیازی به ترمیم قلب خود دارم و نه به پرورش بدن، بلکه فقط به پرورش آن مشت خاکی می‌پردازم که به خاطر عشق و شور و شوق، جان می‌گیرد.
هوش مصنوعی: نگاه من به قربانیانم گویی همیشه با هم هستند؛ بدون هیچ نفسی، من عمری است که در میان اندوه و غم خود را در عزا می پرورانم.
هوش مصنوعی: من صبر می‌کنم تا ببینم آتش غم و اندوه به فریاد من می‌آید، در حالی که حس ناامیدی در درونم همچون آتشی در حال سوختن است و من به پرورش آن ادامه می‌دهم.
هوش مصنوعی: حس آرامش من در واقع از آوارگی و بی‌سرنوشتی‌ام ناشی می‌شود و شب‌های غم‌انگیز غربت را حتی در سرزمین خودم تحمل می‌کنم.
هوش مصنوعی: من پیر شده‌ام و از جذابیت‌های زندگی شرمنده نیستم، بلکه در سایه‌ی درختان قدیمی، تجربه و درس‌هایی را که از گذشته آموخته‌ام می‌پرورانم.
هوش مصنوعی: دل خود را به یاد گیسوی زیبای کسی گره زده‌ام و در عالم خیال به فکر زیبایی‌های ختن هستم.
هوش مصنوعی: در سکوت و تنهایی خود احساس بی‌دلیلی نمی‌کنم؛ چون به عمق معانی فکر می‌کنم و ارتباط بین کلمات را خوب درک می‌کنم.
هوش مصنوعی: بدون تماشا و توجه، تعلق و وابستگی به این جسم زجرکشیده در قفس امکان‌پذیر نیست. از این دست گل‌های زیبا در دشت دل‌انگیز پرورش می‌دهم.
هوش مصنوعی: اشک مجنون نشانه‌ای از انتظار و عبرت است. این اشک به لیلی کمک می‌کند تا نهالی را که من در حال پرورش آن هستم، رشد کند.
هوش مصنوعی: من به این رنگ و حالتی که دارم، که از هماهنگی و سازش چیزی کمتر نیست، در مقایسه با ناز و زیبایی آن گل، اهمیت می‌دهم و به پرورش زیبایی‌ام ادامه می‌دهم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.