نالهٔ عجز نوای لب خاموش خودم
نشئهٔ شوقم و درد می بیجوش خودم
بحر جولانگه بیباکی و من همچو حباب
در شکنج قفس از وضع ادب کوش خودم
گریه توفانکدهٔ عالم آبی دگر است
بی‌رخت درخور هر اشک قدح نوش خودم
چشم پوشیده به خود همچو حبابم نظری‌ست
مژه گر باز کنم خواب فراموش خودم
خجلت غیرت ازین بیش چه خواهد بودن
عالم افسانه و من پنبه کش گوش خودم
ای بسا سعی عروجی که دلیل پستی است
همچو صهبا به زمین ریخته ی جوش خودم
درخور حفظ ادب خلوت وصلست اینجا
من جنون حوصله از وسعت آغوش خودم
چه خیالست کشم حسرت دیگر چو حباب
من که از بار نفس آبلهٔ دوش خودم
بیدل از فکر غم و عیش گذشتن دارد
امشبی دارم و فرصت شمر دوش خودم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر توصیف حالتی از روح و عواطف شاعر است که در آن از عجز و شوق، درد و شادی، و تضادهای درونی خود می‌گوید. شاعر همچون حبابی در دریا، احساساتی متناقض را تجربه می‌کند و در عین حال به تأمل در زندگی و عشق می‌پردازد. همچنین، ناتوانی در حفظ حرمت و ادب را بیان کرده و از حسرت‌ها و غم‌ها سخن می‌گوید. در نهایت به فرصتی که برای لذت بردن از زندگی دارد اشاره کرده و از گذشته‌اش می‌گذرد. این شعر مثالی از جست‌وجوی هویت و معنا در زندگی است.
هوش مصنوعی: ناله و فریاد من از ناتوانی، صدای بی‌صدایی من است که نشانهٔ شوق و هم‌زمانی دردهایم است.
هوش مصنوعی: دریا مکانی پرجنب و جوش و بی‌پرواست و من مانند حبابی در تنگناهای قفس، سعی در رعایت ادب و حرمت دارم.
هوش مصنوعی: گریه‌ات مانند طوفانی است که تمام دنیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد و دیگر هیچ آبی نیست که با آن اشک‌های تو را شستشو دهد. بی‌روی تو، هیچ دل‌مشغولی نمی‌تواند اشک‌های من را تسکین دهد.
هوش مصنوعی: من مثل حبابی هستم که چشم‌هایم را به خودم بسته‌ام، و اگر مژگانم را باز کنم، خواب فراموشی که در آن هستم، به یادم می‌آید.
هوش مصنوعی: شرم و غیرت من از این وضعیت بیشتر چه خواهد بود؟ در حالی که دنیا فقط یک داستان است و من فقط با گوش خودم در برابر آن ایستاده‌ام.
هوش مصنوعی: بسیاری از تلاش‌ها برای ارتفاع و پیشرفت، ممکن است در واقع نشانه‌ای از ضعف و پایین‌تری باشد، مانند اینکه شرابی که بر اثر جوشیدن به زمین ریخته، نشان‌دهنده‌ی نزول و پایین آمدن است.
هوش مصنوعی: در اینجا، حفظ آداب و معنای با هم بودن اهمیت دارد. من به خاطر عشق و وسعت احساساتم، دچار جنون و شوق شده‌ام.
هوش مصنوعی: این بیت به احساس ناامیدی و حسرت اشاره دارد. شاعر به مانند حبابی می‌ماند که در آب نرم و سبک هستند، اما به خاطر بار سنگین نفس و دغدغه‌های زندگی، دچار مشکلات و آسیب‌هایی شده‌اند. او به دنبال آرزوهایی است که ممکن است به دست نیاید و این احساس را با حسرت و اندوه توصیف می‌کند.
هوش مصنوعی: امشب فرصتی دارم تا از اندوه و خوشی‌ها بگذرم و لحظه‌ای را برای خودم در نظر بگیرم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بی تو بیگانه چو عکس رخت از هوش خودم
با تو چون جوهر آیینه فراموش خودم
مست کیفیت خود گشته ام از دولت عشق
بیخود از نشئهٔ توحید و قدح نوش خودم
حاصل محو خیالی است پریشان مغزی
[...]
صد بیابان جنون آن طرف هوش خودم
اینقدر یاد که کرده‌ست فراموش خودم
ذوق آرایشم از وضع سلامت دور است
چون صدف خسته دل از فکر دُر گوش خودم
حیرت از لذت دیدار توام غافل کرد
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.