|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساس تنهایی و دوری از زندگی و جهان هستند. شاعر به وجود یک انبار اشاره می‌کند که جان‌ها در آن جمع شده‌اند، و تاکید می‌کند که انسان‌ها در دنیای مادّی و فیزیکی خود تنها مانده‌اند. او از تکرار و فرسودگی وجود انسان‌ها در زندگی می‌گوید و به نوعی از بی‌معنایی و نیاز به دگرگونی در زندگی اشاره می‌کند. در نهایت، هر ذره از وجود انسان می‌تواند دری باشد، اما در واقعیت دچار محدودیت و سختی است.
هوش مصنوعی: در آن جهان، زندگی‌ها در کنار هم جمع شده‌اند، اما در این دنیا، انسان‌ها به تنهایی با مشکلات خود درگیرند و تنها به دیوارها و درهای خود تکیه کرده‌اند.
هوش مصنوعی: تا کی باید از جان و تن خود بگذری؟ هر ذره‌ای از وجودت در دریایی غوطه‌ور است، اما تو به میخی زده‌ای و نمی‌توانی بیرون بیایی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.