طاعتی که عجب آورد یا غرور

معصیت کو چون کند از یار دور

گفت پیغمبر که لولم تذنبوا

بر شما بودی مرا خوف دو تو

زانکه باشد در گنه عجز و نیاز

حق همی بخشد چو کردی توبه باز

لیک در طاعت ت را گر عجب هست

هر که معجب گشت از دوزخ نرست

طاعتی ک و عجب و نخوت بار داد

بدتر از هر معصیت گفت اوستاد

گفت بیزارم از آن طاعت که او

موجب عجب آمد و کبر دو تو

ای خوشا آن معصیت کو عاقبت

آورد ما را به عجز و مسکنت

هر که داد او جای نخوت را به سر

طاعتش چون معصیت آمد مضر

هر گناهی کو ندامت آورد

طاعتش خوان چون سلامت آورد

چون بنای کار بر فقر و فناست

کفر این ره هستی و کبر و ریاست

گفت پیغمبر انی ن المذنبین

پیش حق به از حنین الذاکرین

ناله های زار عاشق پیش حق

بر فغان ذاکران دارد سبق

هر چه رو بر عجز دارد طاعتست

اندرین ره عجب و نخوت آفتست

افتقار و عجز و درویشی خوشست

نیکخواهی خیراندیشی خوشست

نیست خالی هیچ شئی از حکمتی

گر شوی عارف بیابی لذتی

آیینۀ هستی چه باشد نیستی

نیستی بگزین گر ابله نیستی