سری کجاست که تیغ اجل بدو نرسید

تنی که راست؟ که حکم ازل بدو نرسید

خزانه ایست خلل یافته، سرای حدوث

قدم سراست، که هرگز خلل بدو نرسید

حدوث، صاحب حکم دو مملکت نشود

محال باشد، هر دو محل بدو نرسید

صفای گلبن اقبال دیده ئی بیند

که همچو دیده ی عبهر سبل بدو نرسید

چنان ز آب و گل طبع دامن اندر چین

کزین مرقعه لوث اجل بدو نرسید

چو نار، خون دلت مقصد چرا گردد

اگر چو آبی گرد امل بدو نرسید

تنت مشاهده زرق نزد ما باشد

که هیچ رفق دگر زین عمل بدو نرسید

سرت، ز نقد هوس کیسه گر بپردازد

برای یک سر، پنجه دغل بدو نرسید

بفخر صدر اجل، گردنی توان افراخت

که زخم سیلی دست اجل، بدو نرسید

به بین بصدر اجل، برده بالش اقبال

کسی که جزوی، صدر اجل بدو نرسید

کدام طبع کزین می، خراب می‌نشود

کدام بحر کزین تف، سراب می‌نشود

سپید کرد هزاران هزار دیده فلک

کزین نهیب یکی جفت خواب می نشود

پرنده تیغ اجل، بر نشان نمی آید

برنده تیغ اجل، در قراب می نشود

مهی کجاست، که رویش بر آب می تابد

سهی که دید که، زلفش بتاب می نشود

خطاب قهر عدم، کل من علیها فان

دل تو مستمع این خطاب، می نشود

بکاهدان فنا، چون خران فریفته ئی

بزیر کاه چه دانی، که آب می نشود

میان باد، که آباد طبع، ملکی نیست

کزین هزار هزار اضطراب می نشود

چگونه ذره مسلم شود، زریزه خاک

که با جلالت خویش آفتاب می نشود

نصاب عمر ز سرمایه فنا مطلب

کم از کم است فنا، با نصاب می نشود

شهاب چرخ وزارت شد او، که میگوید

که ماه صدر نشین چون شهاب می نشود

نه این دم است، که خود را خموش باید داشت

زناله کوش فلک، پر خروش باید داشت

امان، زرازق رزاق پای، باید خواست

فغان، ز اغبر دستان فروش باید داشت

زمانه سخت رکابی همی کند، به جفا

عنان آه، چرا سست کوش باید داشت

پیاله بر سر ساقی شکستن، اولیتر

فداق را چو همی زهر نوش باید داشت

فلک به تعزیت ما کبود پیرهن است

برش بآه جگر، لعل پوش باید داشت

قضا اگر بزند ره، بر امشب و فردا

بدل همان سمر، دی ودوش باید داشت

ز چرخ، جانی عبرت پذیر باید جست

ز دهر، سمعی عبرت نیوش باید داشت

بهاء دین را این رمز کوش باید کرد

جمال دین را این نکته کوش باید داشت

بوقت حادثه در ارتکاب صبر و جزع

هر آنچه جانب شرع است، کوش باید داشت

مدار تعبیه ملک نطع خالی کرد

پی ولای امیر الجیوش باید داشت

فلک، متابع فرمان الب غازی باد

طریق شعله تیغش، عدو گدازی باد

فلک چو مهره ی اجرام را فرو بازد

عدوش پاکزن رهن عمر بازی باد

مدام سلسله جاه او، بر غم عدو

چوزلف دوست همه کشّی ودرازی باد

گرفته ملک سلیمان و این خجسته وزیر

هزار آصف، هنگام کار سازی باد

بر آستینش طراز سعادت فلک است

چو سعد پیشه رایش جهان طرازی باد

خدایکانا از عشق نام میمونت

طراز سکه خورشید مهر رازی باد

ز چشمه تیغ یمانی آب داده ی تو

نم حدیقه ی شرع رسول تازی باد

سلاله کان وزارت، در تو را رهی اند

همیشه پیشه و خلقت رهی نوازی باد

به لطف پرورشان، با روان صدر سعید

همیشه گوید اقبال لب غازی باد