چامه من پیش گفتارت بدان ماند که کس
در سپهر آرد ستاره در بهشت آرد گیا
چون فراوان آزمودم دیدمت با دار و برد
در سخن جادو کنی وز خامه داری کیمیا
دانش از گفت تو در گوش اندر آرد گوشوار
بینش از کلک تو اندر دیده دارد توتیا
هوش را پوری و دانش را پدروین نی شگفت
کت رضی الدین خداوند سخن باشد نیا
تو سپهرستی و این بیناره گویان خاک ره
تو پرندستی و این بیداد جویان بوریا
دشمنان داد هرجا سر بر آرند از زمین
نرم کوبیشان چنان چون دانه اندر آسیا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف جایگاه بالای شاعر در عرصه سخن و دانش می‌پردازد. شاعر به بیان ویژگی‌های خاص خود و تأثیر کلامش بر دیگران می‌پردازد. او خود را به ستاره‌ای در آسمان و بهشتی در زمین تشبیه می‌کند و بر تأثیر شگرف سخنانش بر شنوندگان تأکید دارد. شاعر همچنین به دشمنان حق و عدالت اشاره می‌کند و آنها را به دانه‌هایی در آسیا تشبیه می‌کند که به راحتی قابل سرکوب هستند. در کلیت، این شعر تجلی بلاغت و قدرت کلام شاعر است.
هوش مصنوعی: این دو خط به این معناست که سخن من در برابر گفتار تو مانند این است که هیچکس نتواند ستاره‌ای را از آسمان به بهشت بیاورد. به عبارتی، قدرت و ارزش کلام من در مقایسه با کلام تو بسیار ناچیز و کم‌عرضه است.
هوش مصنوعی: من بارها تو را آزمایش کرده‌ام و تو را در گفتار به گونه‌ای می‌بینم که مثل جادو رخ می‌نمایی و با قلمت مثل کیمیاگری عمل می‌کنی.
هوش مصنوعی: دانش و آگاهی از سخنان تو در گوش شنیده می‌شود و بینش و برداشت صحیح از قلم تو در دیده‌ها شکل می‌گیرد.
هوش مصنوعی: در اینجا به اهمیت هوش و دانش اشاره شده است. هوش به عنوان یک ویژگی ارزشمند و دانش به عنوان میراثی پدری مورد ستایش قرار می‌گیرند. همچنین تاکید می‌شود که خداوند، منبع اصلی کلام و حکمت است. به طور کلی، زیبایی و عظمت علم و عقل در این بیان به تصویر کشیده شده است.
هوش مصنوعی: تو چون آسمان هستی و این درختان که به سخن می‌آیند، در واقع خاک‌پای تو هستند. پرندگان نیز که در این فضا پرواز می‌کنند، از افرادی هستند که در جستجوی تو و راه تو هستند و این افرادی که به حق ستمگری می‌کنند، در جستجوی نفع خود هستند.
هوش مصنوعی: هرگاه دشمنان از هر جا سر بلند کنند، باید سخت و محکم به زمین کوبیده شوند، همچنان که دانه‌ها در آسیا آسیاب می‌شوند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
اف بر این دیوان سرا، لعنت بر این دیوان که برد
ظلمشان در ظلمت از مه، نور و از شارق ضیا
مردمی بیرون ز راه مردمی دور از خرد
فرد و طاق از دین پرستی جفت نیرنگ و ریا
راستی گویم سعاتمند و خوش بخت آنکس است
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.