می‌رفتم و خونِ دل به راهم می‌ریخت
دوزخ دوزخ شرر ز آهم می‌ریخت
می‌آمدم از شوقِ تو بر گلشنِ کون
دامن دامن گل از گناهم می‌ریخت
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
می‌رفتم و خونِ دل به راهم می‌ریخت
دوزخ دوزخ شرر ز آهم می‌ریخت
می‌آمدم از شوقِ تو بر گلشنِ کون
دامن دامن گل از گناهم می‌ریخت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از درد و رنج خود سخن می‌گوید که به خاطر عشق و شوق به معشوق دچار عذاب شده است. او اشاره می‌کند که با هر قدمی که برمی‌دارد، گویی در حالی که دلش می‌سوزد، آتش عشقش را به اطراف می‌پاشد و از گناهانش دامن گل را آلوده می‌کند. به طور کلی، این اشعار بیانگر تضاد بین عشق و عذاب است.
هوش مصنوعی: من به راه خود می‌رفتم و در دل، ناراحتی و رنج را به همراهم می‌آوردم. جهنم، مانند آتش، از گریه‌ها و آه‌های من شعله‌ور می‌شد.
هوش مصنوعی: من به شوق دیدن تو از عالم وجود وارد گلستان می‌شدم و دامنم پر از گل‌های معطر می‌گشت، اما بخاطر اشتباهاتم، این گل‌ها به زمین می‌افتادند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.