الهی، گاهی که بخود می نگرم همه سوز و نیاز شوم و گاهی که باونگرم همه راز و ناز شوم، چون بخود نگرم گویم:
پر آب دو دیده و بس آتش جگرم
بر باد دو دستم و پر از خاک سرم
چون باو نگرم گویم:
چه کند عرش که او غاشیه من نکشد
چون بدل غاشیه حکم و قضای تو کشم
بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم
شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دو حالت مختلف خود اشاره میکند. در یک حالت وقتی به خود مینگرد، احساس سوز و نیاز و رنج و عذاب دارد. او خود را مانند وجودی آبدار و آتشین توصیف میکند که دستانش به باد رفته و سرش پر از خاک است. در حالت دیگر زمانی که به معشوق مینگرد، احساس راز و ناز و عشق میکند. او از عظمت و قدرت معشوق سخن میگوید و به تاثیراتی که عشق او بر جان و دلش میگذارد، اشاره میکند. بهطور کلی، شعر به تضاد بین درد و عشق پرداخته و نشاندهنده دلبستگی عمیق شاعر به معشوق است.
هوش مصنوعی: ای خداوند، گاهی که به خودم فکر میکنم، تمام وجودم پر از درد و نیاز میشود و گاهی که به تو میاندیشم، حس میکنم در خودم راز و زیبایی وجود دارد. وقتی به خودم مینگرم، به این نتیجه میرسم که...
هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک است و دل من از آتش جریحهدار است، دستهایم بیفایده و آسیبدیدهاند و سرم پر از غم و اندوه است.
هوش مصنوعی: عرش و آسمان چه میتوانند بکنند وقتی که من تحت حمایت تو قرار نگیرم؟ من فقط میتوانم به سرنوشت و قضاوت تو تن دهم.
هوش مصنوعی: از لبانم بوی جان و زندگی به مشام میرسد، زیرا میخواهم دربارهٔ تو صحبت کنم. همچنین از دلم بهسان شاخهای از گل، احساسات شگفتانگیزی نسبت به تو جوانه میزند، حتی اگر در این مسیر درد و رنج بسیاری بکشم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.