قطب الدّین ابومنصور مظفر بن اردشیر سنجی عَبّادی مروزی (زاده به سال ۴۹۱ هجری قمری در روستای سنج عَبّاد از قراء مرو، درگذشته به سال ۵۴۷ هجری قمری در عسکر خوزستان) ملقب به امیر و معروف به امیر قطب‌الدین یا قطب عبادى، واعظ، فقیه و محدث قرن ششم هجری است.

وى از نصرالله خشنامى و عبدالغفار شیروى و عده‌اى دیگر حدیث شنید. او از طرف سلطان سنجر به بغداد رفت و مدت سه سال در جامع قصر و در دارالسلطنه به وعظ پرداخت و مردم بر گردش ازدحام مى‌نمودند. او در جامع قصر املاى حدیث مى‌کرد. ابن اخضر و حمزه بن قبیطى و محمد بن مکرم از وى حدیث روایت کرده‌اند. نیکویى و حسن وعظ وى ضرب‌المثل بود. ابن جوزى گوید: که او زیباکلام بود و از مواعظ او مجلداتى گردآورى کرده‌اند. ابوسعید سمعانی گوید: وی در دین خود موثق نبود، و رساله ای به خط او در مباح بودن شراب دیدم.

کتاب مناقب الصوفیهٔ عبادی مروزی از روی نسخهٔ آماده شده به همت خانم اکرم شفایی قابل دریافت از وبگاه تصوف ایرانی در گنجور در دسترس قرار گرفته است.