ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

هند وی سر زلف تو ای کافر کیش

گر میل ندارد که بدزد و دل خویش

از بهر چه بینمش بر اطراف رخت

چون دزد به ماهتاب پیچان بر خویش