ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۶

هر کو بسعادتی رسد روزی بیست

زانپس بشقاوتش بسی باید زیست

بنگر بگل تازه و زوگیر قیاس

کاندر پی یک خنده که زد چند گریست