ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٨٢٠

تا توانی ضمان مشو کس را

کاولش بر دهد پشیمانی

و اوسط آن بود ملامت خلق

و آخر اندر غرامتش مانی