ابن یمین » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۶۵

گر کسی چشم و لبی خواست چو بادام و شکر

گو ببین چشم و لبش راست چو بادام و شکر

نه لب و چشم همه شکر و بادام بود

چشم و لب دلبر ما راست چو بادام و شکر

بهر چشم و لبش ار جان بدهم شاید از آنک

آرزوی دل شیداست چو بادام و شکر

گر چه از چشم و لبش دید زیانها دل من

لیک آنرا بهوس خواست چو بادام و شکر

بوسه ئی خواستم از وی ز پی منع سئوال

چرب و شیرین سخن آراست چو بادام و شکر

سخن ابن یمین در صفت چشم و لبش

چرب و شیرین ز همه خاست چو بادام و شکر