ابن یمین » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۷

بر وصالش یک نفس گر دسترس باشد مرا

حاصل عمر عزیز آن یکنفس باشد مرا

خواهم افکندن ز دست دل سراندر پای دوست

گر زمن بپذیردش این فخر بس باشد مرا

عاشقم بر روی جانان هر که خواهی گو بدان

عشق او بر من حرام ار بیم کس باشد مرا

بنده خاص ملک ز آنم که تا در روز و شب

نی ز شحنه بیم و نی ترس از عسس باشد مرا

جان فدای شکر شیرین شور انگیز او

کز فراقش دست بر سر چون مگس باشد مرا

با رخ او ننگرم در هر که کج طبعی بود

با گل ار خاطر بسوی خار و خس باشد مرا

تا نبیند بلبل طبعم گل رخسار او

گر جهان باغ ارم گردد قفس باشد مرا

در سر من نیست الا وصل آن دلبر هوس

تا سرم بر جای باشد این هوس باشد مرا

در میان ما حجاب ابن یمین افتاد و بس

گر شود یکسر به جانان دسترس باشد مرا