اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۳۹

الا ای ازمه رویت همه کون و مکان روشن

ز خورشید جمالت گشت منزلگاه جان روشن

الا ای آنکه در خوبی نداری هیچ همتائی

ز حسن روی تو بینم زمین و آسمان روشن

جهان در ظلمت نابود بودی مختفی دایم

گر انوار جمال تو نمی کردی جهان روشن

صفات عالم افروزت ز مرآت جهان پیدا

زعکس پرتو ذاتت همه دور و زمان روشن

بزیر پرده عالم بدیدم شاهد حسنت

بنور عارض زیبا دو چشمم شد چنان روشن

جمال نوربخشت شد زمرآت جهان ظاهر

ز نور روی تو باشد دو عالم جاودان روشن

چوشد از دیده سر اسیری نقش غیرت کم

ترا بینم ترا دانم ز پیدا و نهان روشن