اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۰۸

چونکه بخود نظرکنم، من نه ز جانم و تنم

مطلق و بی تعینم، من نه منم، نه من منم

نورم ونار و ظلمتم وحدت صرف و کثرتم

بحر محیط رحمتم، من نه منم، نه من منم

طایر لامکان منم، از همه بی نشان منم

فاش منم، نهان منم، من نه منم، نه من منم

برزخ کفر و دین منم، برتر ازآن واین منم

شک چه بود یقین منم، من نه منم، نه من منم

نام منم، نشان منم، دور منم، زمان منم

جان همه جهان منم، من نه منم، نه من منم

بحر شدم، نه قطره ام، مهر شدم، نه ذره ام

دانه و کشت و بهره ام، من نه منم، نه من منم

وارث علم حیدرم، ساقی حوض کوثرم

گنج نهان و ظاهرم، من نه منم، نه من منم

دیده دل معاینه دیده که شخص و آینه

جمله منم، هر آینه من نه منم، نه من منم

پیش تو گر اسیریم، دان که ز خویش فانیم

من چو بدوست باقیم، من نه منم، نه من منم