اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۶۳

ای دل براه عشق ز کونین در گذر

گر زانک عاشقی ز سر جان و سرگذر

خواهی ببزمگاه وصالت دهند راه

از جان و دل ز جمله جهان پیشتر گذر

مردانه گر براه طریقت قدم نهی

ز امید باغ جنت و بیم سقرگذر

با عقل کی بمنزل وصلش توان رسید

شو مست جام عشق و ز ره بیخبر گذر

داری هوس که شاهد جان رو نمایدت

بیخود بکوی میکده کن یک سحر گذر

جانم نیاورد بنظر مهر و ماه را

تا روی جان فزای ترا دید در گذر

باید که ره بسر اسیری بری چو ما

اول قدم برو ز سرجاه و زر گذر