اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۷۵

از قید غم جهان شد آزاد

هر کو دل و جان بعشق او داد

برجان خراب عشق بازان

تا چند کند جفا و بیداد

شد نوبت وصل و هجر بگذشت

وارستم ازین غم و شدم شاد

کی بهره بود ز عاشقانت

زاهد که کند ز عشق واداد

هرگز ز کمند زلف جانان

جان و دل ما نگشت آزاد

شد عین شراب آخر کار

آن دل که ز جرعه زدی داد

معشوقه پرست شد اسیری

از زهد دگر کجا کند یاد