کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۷

چون شمع خودم آتش پیراهن خویش

برقم اما فتاده در خرمن خویش

خود را دایم بر آب و آتش زده ام

پروانه کجاست همچو من دشمن خویش