امر فرمود ایزد رحمان
همۀ خلق را ز انس و ز جان
به عبادت که خاصۀ ممکن
زانکه آمد و «ماخلقت الجّن»
تا عبادت بسوی ذکر بَرَد
ذکر آنگه بسوی فکر بَرَد
خیزد از فکر شعلۀ عرفان
پس ببیند ورا به عین عیان
معرفت را محبت است اثر
آن شجر وین بر او بود چو ثمر
عشق برگیرد از میانه دوئی
بنماند دگر منی و توئی
چون توان گفت بعد از آن چه شود
گو بدانید یک جهان چه شود
بنده چون بندگی بکار آرد
بندگی خواجگیش بار آرد