حسین خوارزمی » دیوان اشعار » غزلیات، قصاید و قطعات » شمارهٔ ۲۵۸

حیف آیدم که چون تو نگار پریوشی

گردد ندیم و همنفس دیو ناخوشی

تا عالمی نسوزد از این آه آتشین

از خون دیده میزنم آبی بآتشی

عشاق را بقامت تو دل همی کشد

چون قد تو ندید کسی سرو دلکشی

سلطانیم نگر که همه شب بکوی تو

بالین ز خشت دارم و از خاک مفرشی

تا دیده دل بروی تو آنخال عنبرین

دارم بسان زلف تو حال مشوشی

من نیز بودم آدمی و عقل داشتم

دیوانه گشتم از غم چون تو پریوشی

در روز حشر مست برآید حسین اگر

نوشد ز لعل تو می صافی بیغشی