حسین خوارزمی » دیوان اشعار » غزلیات، قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۴۰

ما که در بادیه عشق تو سرگردانیم

کعبه کوی ترا قبله دلها دانیم

چشم ما گر همه با ناوک محنت دوزند

دیده بر دوختن از دیده تو نتوانیم

کوی تو کعبه و دیدار تو عید اکبر

کیش ما این که در آن عید ترا قربانیم

عوض کوی تو گر روضه رضوان بدهند

هم بخاک سر کوی تو که ما نستانیم

داغها بر جگر ماست چو لاله لیکن

به نسیمی ز وصال تو گل خندانیم

ما گدای در یاریم ولیکن چو حسین

اندر اقلیم وفاداری او سلطانیم