جلال عضد » دیوان اشعار » غزلیّات » شمارهٔ ۲۱۵

دردی که مراست با که گویم

درمان دل خود از که جویم

گه فتنه خال عنبرینم

گه بسته زلف مشک بویم

عشق آمد و رفت نام و ننگم

شوق آمد و بُرد آب رویم

دل کم نکند ز عشق مویی

ور عشق کند بسان مویم

خالی نشود ز آرزو سر

ور سر برود در آرزویم

گر جان خواهی بگوی با من

تا دست ز جان خود بشویم

ور سرطلبی اشارتی کن

تا ترک سر و جهان بگویم

من ذرّه ام و تو آفتابی

شاید که نظر کنی به سویم

خاک قدم توام ولیکن

بر باد مده چو خاک کویم

آن کاو چو جلال بنده تست

من بنده کمترین اویم