جلال عضد » دیوان اشعار » غزلیّات » شمارهٔ ۱۷۲

ای به ما نزدیک همچون جان و دور از ما چو دل

کرده‌ام از شوق لعلت دیده را دریا چو دل

تو دل و جان منی بی‌تو نشاید زیستن

یا چو جان خواهم که باشی در بر من یا چو دل

بند زلفت برگشودی شد دلم پیدا در او

لعل لب بگشا ز هم تا جان شود پیدا چو دل

تو به نزد ما عزیز و آشنایی همچو جان

ما به نزدیک تو خواریم و غریب‌آسا چو دل

جان به جایی ماند و دل جایی و من جای دگر

دل چو من تنها ز جان و جان ز من تنها چو دل

سرمه کش چشم مرا از خاک پایت ورنه من

عالمی پرخون کنم از چشم خون‌پالا چو دل

قطره خون است لعلت من خیالش را از آن

کرده‌ام در اندرون سینه خود جا چو دل

ای جلال! از سر برون کن آرزوی زلف او

تا به کی باشی ازین سان بسته سودا چو دل