جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

آن گل که اجل به سینه چاک افکندش

صد رخنه به جان دردناک افکندش

چون نیم شکفت غنچه بشکافته سر

تیغ ستم خسان به خاک افکندش