همام تبریزی » مثنویات » شمارهٔ ۳ - در نعت خلیفه اول

پیشوا یار غار او صدیق

آن رسیده به عالم تحقیق

برگزیده رسول و یزدانش

ارجحی گفته بهر ایمانش

گفت از بهر قوت از غفار

ثانی اثنین اذهما فی الغار

پشت بر عالم فنا کرده

رو به سلطان انبیا کرده

مرده از حرص و از هوای بدن

زنده زایمان و عقل و خلق حسن

از سخن در معانی افزوده

محض ایمان و عقل و جان بوده

در ره دین باخت دنیی را

راز قش داد گنج معنی را

زبده صادقان عالم اوست

همدم شاه نسل آدم اوست

از سکوت و سکون و افعالش

گشت روشن کمال احوالش