همام تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۶۵

می‌آیم و از شرم چنان می‌افتم

کز زندگی خود به گمان می‌افتم

بی تو غم دل به صد زبان می‌گویم

چون روی تو بینم از زبان می‌افتم