همام تبریزی » غزلیات » شمارهٔ ۱۴۰

تا نفس هست به روی تو برآید نفسم

ور کنم بی تو نظر سوی کسی هیچ کسم

در تمنای تو شد عمر و نمی‌دانم من

کاخرالامر به مقصود رسم یا نرسم

مشکن بال نشاطم تو به پیمان‌شکنی

گر نیم باز هوای تو نه آخر مگسم

کردم اندیشه ز عشقت نبرم جان به کنار

این چه سیلی‌ست که بگرفت چنین پیش و پسم

تا نظر بر گل رخسار تو افتاد مرا

صورت خوب نماید همه چون خار و خسم

عاشق روی توام جمله جهان می‌گویند

نسبتم چون به تو کردند همین مایه بسم

شد جوانی و نشد کم هوس عشق همام

ای عزیزان چه کنم پیر نگردد هوسم