صامت بروجردی » مختصری از اشعار افصح الشعراء (میرزا حاجب بروجردی) » شمارهٔ ۲ - در تنبیه و گریز به مصیبت حضرت علی اصغر

تا توانی ای دل از وضع جهان بنما کنار

کاین عجوز دهر هر دم فتنه آرد بکار

چون عروسان خویش را ر جلوه می‌دارد ولی

کینه جوزالی بود مکار و زشت و نابکار

تو گمان داری که این شهد است نوشی روز و شب

نی بود شهد و نه شکر بلکه باشد سم فار

تابکی جان عزیز خویش را سازی هدف

تیر مکروهات بارد از کمان روزگار

وزو شب در خوابی و از حب دنیا گشته مست

یک دمی بیدار باش و لحظه شو هوشیار

مال و اولاد و عیالت بر تو یکسر فتنه‌اند

رو بخوان مصداق این قول از کلام کردگار

چشم بینایی گشا و کن نظر بر حال خویش

عاقبت باشد تو را زیندار بر آندر گذار

رو به قبرستان و یک دم از سر عبرت نگر

بین چسان شاهان به زیر خاک خفته خوار و زار

تازه دامادان عروس مرگ بگرفتند تنگ

نوعروسان جای گیسو زیب گردن کرده مار

پا بر این خاکی که با عجب و تکبر مینهی

سروقدانند سمین پیکر و نسرین عذار

تا توانی با خلایق نرد نیکویی به باز

کز تو ماندر در جهان نام نکویی یادگار

خلق فرموده تو را خلاق بر وجه حسن

باش نیکو خلق و نیکو خصلت و نیکوشعار

ای برادر جز رضای حق مکن کاردگر

زانکه کاری جز رضای حق تو را ناید بکار

من که کاری جز رضای حق نکردم تاکنون

هستم از سوء عمل در پیش یزدان شرمسار

میزنم دست توسل بر ولای آن شهی

کاو بدادی جان و سر را در رضای کردگار

سبط دوم حجت سوم شه دنیا و دین

خامس آل عبا و عرش حق را گوشوار

مظهر یکتا و صاحب‌منصب ثارالهی

دین حق آئین احمد از وجودش پایدار

از کدامین ماتمش گویم که در تاب آورد

چون زبان گوید ز سوزش بر جگر افتد شرار

یاد آمد آن زمان کان کودک ششماهه را

نزد او بردند با تاب قلب فکار

گفتنش ای شاه این طفل رضیع مستمند

رفته است از تشنگی او را ز دل صبر و قرار

نی بود شیر و نه آبی تا که تسکینش دهیم

از عطش صبر و قرار از جان او کرده فرار

دیده شاه تشنه لب کانطفل می‌پیچید به هم

از دو مژگان اشک ریزد همچو در شاهوار

برگرفت آن غنچه پرمژده را با صد فغان

زیب آغوشش نمود و کرد رود در کارزار

گفت ای بی‌رحم مردم آخر از بهر خدا

رحم بنمائید بر ما بی‌کسان در این دیار

از من مظلوم اگر جرم و گناهی دیده‌اید

پس چه تقصیری بود بر این صغیر شیر خوار

قطره آبی دهید این کودک ششماه را

کز عطش از زندگی بگذشته کار او از کار

یک گروه این اصغر است و رحم بر جانش کنید

بر شما این حجت کبری بود روزشمار

یا دهیم جرعه آبی که تسکینش دهم

یا کسی او را برد بنشاندش از دل شرار

ناگهان تیر سه شعبه حرمله از دست داد

گفت سیر آبش نمایم من ز تیر آب دار

پرزنان تیر آمد و بر حنجر اصغر نشست

کرد روز زندگانی پیش چشمش شام تار

سر بسو ببرید آن حلقوم و بگذشت و نشست

تا بپر بر بازوی شاهنشه بی‌خیل و یار

از حدیث لحمک لحمی» اگر داری خبر

رفت و بگرفت از جفا بر قلب پیغمبر قرار

شد ز تاب تیر جای گریه آن طفل صغیر

در تبسم بر سر دوش پدر با اضطرار

از الم بگشود چشمان و بهم بنهاد و خفت

کرد دارالملک باقی راز فانی اختیار

ریخت (حاجب) از غم فرزند شاه تشنه لب

اشک خونین از دو چشمان همچو ابر نوبهار