صامت بروجردی » اشعار مصیبت » شمارهٔ ۱۹ - در مدح حضرت امام حسن عسکری(ع)

چون به سعادت نمود ساقی فرخنده فال

ساغر عیش بهار به هر طرف مال مال

سلسله خرمی یافت ره اتصال

محول الحول داد زمانه را حسن حال

تربیتی تازه کرد فیض صبا چون شمال

ز صفحه باغ و راغ ز لون نل و جبال

به قاف عنقا گریخت حزب کلال و ملال

کرد به این المفر سوی عدم ارتحال

اریکه سلطنت چو د نصیب بهار

تاجگذاری بوی گشت همی بر قرار

گرفت باج و خراج ز کاج و عاج و چنار

تحتها الانهار برد جهت کیهان بکار

رویه افتخار داد ز نو اعتلا

نهاد اندر طبق ز اختفاف بر ملا

به چار سوی جهان متاع ز و علا

چو دید خورشید بخت ز بخت یاری هلا

هادم لذات دهر که با کریم ولئیم

به تنگ چشمی سمر بود ز عده قدیم

به غیر یزدان که اوست به کل شیء علیم

هر که بود هر چه هست ز خصم و یار ندیم

به دفع جیش ربیع به جنگ انگیخته

ساخت علم صیف را به سیف آویخته

به قهر بنموده خوی ز مهر بگسیخته

اساس نظم بهار زهم فرو ریخته

آری چون شاه گشت فاقد دیهیم وگاه

مملکتش شد ز دست ماند سرش بی‌کلاه

روز رعیت شود ز بی‌پناهی سیاه

فتنه در آن مملکت کند ز هر گوشه راه

نفوذ جیر تمور سوخت دل باغ را

به لاله تا حشر ساخت وقف جگر داغ را

کرد بسم سموم سرمه صفت راغ را

کوره حداد کرد دکه صباغ را

ز شبنم سبزه زار چو عود برخاست دود

بجو بیاران شد آب آتش ذات الوقود

رفت گل و سرورا لطف خدود و قدود

رو به فلک شد فراز سوی سمک شد فرود

نداری ای روزگار مروت اندر نهاد

ز چشم تنگت فغان ز قلب سنگ تو داد

ریشه بستان دهر ز تیشه‌های فساد

رساندی آخر به آب دادی یک جا بباد

ماه قریشی نژاد شاه لقب عسکری

نتیجه فاطمی ذخیره حیدری

راغی مرغای شرع داعی دین پروری

حارث حکم اله وارث پیغمبری

والد سلطان عصر باب امام زمان

دافع بغی و فساد رافع ذل و هو ان

فلزم احسان وجود کشتی امن و امان

ز امر و نهیش بپا عوالم کن فکان

به جز خدایی که هست قیوماً لا ینام

بر بقه طاعش مطیع از خاص و عام

به خاک وی در سجود به نزد وی در قیام

نمود مالایری چه ما یرای ازدحام

بطور عز و شرف کلیم حیران اوست

بطور الیاس و خضر زنده به احسان اوست

به قصر اجلال وی که عرش میدان اوست

ستاده کروبیان محو و نثا خوان اوست

غضب خلافت چه کرد به عصر وی معتمد

باخت مدامی بوی نزد نفاق و حسد

بهر به روز جلال به شوکت لاتعد

با حسن بن علی(ع) مظهر ذات احد

ستاد فرعون وار مقابل کردگار

نمود نمرود سان طغیان را آشکار

اعظم تلی رفیع به دشت بد پایدار

پایه به گاو زمین سر به فلک استوار

به طرفه العین داد لشگر آن بد عمل

ریشه او را به آب به حکم ننگ ملل

هر یک یک دامنی بردند از خاک تل

قاعاً صف صف نمود تل را از آن محل

قلزم بحر خدا سبط رسول عرب

ز کبر آن خیره سر ز فخر آن بی‌ادب

ز فرط غیرت فشرد لب مبارک به لب

یعنی کای خودپرست کافر دنیاطلب

سپس دو انگشت خود گشود فخر بشر

حزب خدایی نمود به معتمد جلوه‌گر

ز شش جهت از ملک لشگر بی‌حد و مر

ز آسمان و زمین ز پیش رو پشت‌سر

در عراق انفعال دشمن حق شد غریق

چو لشگر ابرهه ز جنگ بیت‌العتیق

از خفقان نفس سینه وی گشت ضیق

بر قلبش اوفتاد شرار نارالحریق

ایا شه ذوالحشم ممکن واجب مقام

بودی در کربلا کاش بدین احتشام

به روی نعش حسین پادشه تشنه کام

دمی که از هر طرف شد بسرش ازدحام

ز داغ اکبر دلش ز یک طرف داغدار

زخم سنان یک طرف فکنده او را زکار

تاب عطش بر تنش زده ز یکسو شرار

در نظرش موج زن آب روان خوشگوار

به خلد خیرالنساء پسر پسر می‌کند

دو چشم خود را به خلد ز گریه تر می‌کند

بهر حسینش ز سر آب گذر می‌کند

حریم او را اسیرهر که نظر می‌کند

تنی که پرورده بود به دوش فخر امم

تنی که در عهد مهد به عرش شد محترم

ز داغ وی عاقبت عرش برین گشت خم

یک جا شد پایمال ز سم اسب ستم

خواهر غمخوار او نوحه کن و سینه‌زن

به شهرها شد روان به رنج و درد و محن

اسیر هر نابکار شهیر هر انجمن

سلطان المادحین به یادگار ز من